‘Haha, pas maar op dat je niet met een Afrikaan thuiskomt”. Dat was een veelgehoorde waarschuwing toen ik ongeveer twee jaar geleden in mijn eentje naar Afrika ging. Ik kon er wel om lachen, een relatie was het laatste waar ik me mee bezig hield, en eerlijk gezegd zat ik al helemaal niet op een Afrikaan te wachten. Vriendinnen van me vertelden me wel eens over hun dates met Afrikanen, en daar werd ik echt niet blij van, al lag het echt niet altijd alleen aan de betreffende Afrikaan. Als ik een Afrikaan had gewild dan had ik ook naar de Bijlmer kunnen gaan, wel zo handig, gezien de afstand.
Eenmaal in Gambia aangekomen zag ik wel van die stelletjes: een bleek omaatje met een donkere ‘kleinzoon’. Vooral in het toeristengebied zie je ze handje in handje lopen. Vol verbazing en eerlijk gezegd soms ook met een afkeer keek ik er naar. Waarom, wat bezielt ze? Oudere alleenstaande Europese vrouwen die op liefdesvakantie gaan naar Gambia, zoals oudere alleenstaande heren op liefdesvakantie naar Thailand gaan. Het is een feit, Gambia staat bekend vanwege dit soort relaties. Jonge Gambianen, bumsters genoemd, vaak rasta’s, met een gespierd lichaam, bieden zich aan met een smakelijke glimlach aan oudere Europese dames, die vaak een aardig zakcentje hebben te besteden. De verdiensten staan in geen verhouding tot de inkomsten uit locaal werk.
Tijdens mijn eerste reis naar Gambia ontmoette ik mijn lief, al wist ik dat toen nog niet. Ik mocht hem graag en we hadden diepgaande gesprekken. Beiden zijn we alleenstaande ouders en het was heerlijk om daarover te praten met elkaar. Hij was de beste vriend van de vrienden bij wie ik op de compound, het erf, logeerde en ik zag hem dan ook regelmatig. Achteraf blijkt dat bij hem de vonk al meteen was overgeslagen. Toen ik na drie weken weer thuis was merkte ik dat ik hem miste, dat ik benieuwd was naar hoe het met hem ging en hoe hij in het leven staat. We mailden en mailden en mailden en na een paar maanden besloten we dat we niet zonder elkaar verder wilden. Mijn wereld stond op zijn kop. Waar begon ik aan?
Ik ken de verhalen, van gruwelijk tot erger. Misbruik, dumpen na een visum, gebroken harten op zijn minst. Ik heb toevallig de liefste man gevonden, echt waar. Toch heb ik in mijn achterhoofd de bumster-verhalen. Een paar keer hebben we afschuwelijke woordenwisselingen gehad, omdat ik alles uitlegde vanuit de angst voor een bumsterverhaal. We hadden net besloten dat we gaan trouwen, toch niet niks, en daarna hoorde ik een tijdje niets meer. Ik werd bang: zou hij dan toch… hoeft geen moeite meer te doen… zie je wel. Ik schaam me als ik er aan terugdenk, want het bleek natuurlijk dat het internet niet meewerkte, en de fijne Chinese kloonmobiel had ook kuren. Ik heb hem toen vreselijk beledigd en tekort gedaan. Het is dankzij bemiddeling van onze vrienden dat we weer bij elkaar zijn gekomen. Om een lang verhaal kort te maken. Onze liefde groeit en groeit, we hebben een hele bijzondere relatie, en het is de bedoeling dat ik binnen niet al te lange tijd naar Gambia verhuis om de rest van ons leven samen te kunnen zijn.
Ik ben nu eindelijk zo ver dat ik durf te geloven dat het goed zit tussen ons, maar dankzij alle vooroordelen ging daar wel een tijd overheen, een tijd van twijfels waarin we elkaar en onszelf pijn hebben gedaan door invloeden van buitenaf. Jammer.
31-10-‘10
