Nu ik toch bezig ben, kan ik net zo goed het laatste taboe ook maar aanpakken. Zo lang als ik me kan herinneren weet ik dat veel eten heeft te maken met een gat in mijn ziel. Ik heb de neiging het algemeen te houden en te zeggen: een gat in je ziel. Ik heb het nu over mij, en dus zeg ik nu ‘ik’. Hoewel ik denk dat ik me niet erg druk maak om mijn overgewicht, moet ik bekennen dat er momenten zijn dat ik niet erg trots ben op mezelf, vanwege mijn omvang. Wanneer ik foto’s van mezelf zie, valt het me bijna altijd tegen hoe ik er uit zie. Ik heb weinig spiegels in huis, dus ik kan mezelf thuis aardig voor de gek houden. Wanneer ik mijzelf tussen allemaal slankere mensen zie staan dan doet het pijn, iedereen ziet er toch graag goed uit. Ik weet niet in hoeverre ik zelf vind dat ik er niet goed uitzie als ik dik ben, of in hoeverre dat een beeld is dat bepaald wordt door de samenleving waar je deel van uitmaakt. Ik weet wel dat je hier in Nederland erg op je uiterlijk wordt beoordeeld: ‘dik’, ‘oud’, ‘modern’, etc.
Op die momenten dat ik mezelf terugzie op een foto of nog erger een video, besef ik dat ik mijzelf heb verwaarloosd. Dat besef is pijnlijk, verdrietig. Natuurlijk, er zijn altijd excuses te verzinnen, maar uiteindelijk is er niet een excuus goed genoeg. Ik herinner mij vlak na de eerste keer dat ik mijn kind tijdens een zwangerschap verloor, dat ik over straat liep, nog verdoofd van verdriet, in die tijd was ik nog jong en slank. Achter elkaar kwam ik twee jongens, mannen, tegen die me nogal wellustig van top tot teen opnamen. Ik, die nog rauw van lijf en emotie over straat liep, verafschuwde hun blikken, de pure geilheid. Het raakte me in mijn ziel en onbewust nam ik me voor om er niet meer aantrekkelijk uit te zien. Ik wilde alleen nog worden gewaardeerd om wie ik was en niet om hoe ik er uit zag. Of wilde ik me verstoppen, vraag ik me nu af.
Jaren heb ik hier niet meer aan gedacht. Het is nooit een bewuste keuze geweest. Het grappige is dat ik deze afspraak met mezelf pas weer herinner nu ik aan het puinruimen ben. Nu ik aan het zoeken ben naar het vuur en de as waar de Phoenix uit kan herrijzen. Eten om niet te voelen. Terwijl ik buiten het troost-eten nog steeds zo veel voel. Ik ben hooggevoelig, dat is zeker waar. Hooggevoeligen hebben het minder gemakkelijk in deze wereld. Waar ik ook ben ik vang alle onuitgesproken verhoudingen tussen mensen op. Wanneer ik met het openbaar vervoer reis, of in grote ruimtes met veel mensen ben, dan kom ik doodmoe thuis, alsof ik een antenne ben die alles wat wordt uitgezonden opvang. Er bestaan oefeningen om je voor deze indrukken af te sluiten, maar daar denk ik vaak pas aan als het te laat is. Het is voor mij heel normaal om open te staan voor alles. Wanneer je loopt vind je dat ook heel gewoon en denk je ook niet: ‘Ik loop dus ik moet dit of dat doen.’ Nee, je loopt gewoon, pas als het te laat is merk je eventuele blaren op.
De vraag blijft waarom hou ik niet genoeg van mezelf en waarom zorg ik niet beter voor mezelf? Het doet pijn me dit te realiseren, nog voordat ik een antwoord weet. Eigenlijk is het waarom niet eens belangrijk, laat ik liever gaan nadenken hoe ik mijn houding tegenover mijzelf, en misschien zelfs tegenover het leven kan veranderen. Of is het genoeg als ik me alleen maar bewust ben van mijn attitude?
Liefdevol. Ik wil mijn beste vriend worden. Ik wil liefdevol met mijzelf omgaan. Vreetbuien. Alleen het woord is al agressief, vernietigend, veroordelend. Soul Retrieval. Hier past zorgzaam zoeken naar oude wonden en liefdevol de versnipperde stukjes van mijn ziel weer bij elkaar zoeken.
Ik ben die ik ben.
Ik ben genoeg.
Ik hoef me niet meer te verbergen.
Het is nu tijd om aandacht aan mijzelf te besteden. Aandacht voor wat ik echt nodig heb. Wanneer je eet geniet er dan van maar gebruik het niet als verdoving voor het leven. Geniet van jezelf. Zorg dat je graag bij jezelf bent. Waarom hou je niet genoeg van jezelf? Ik praat tegen mijzelf en tegelijk tegen iedereen die dit herkent. Zoveel verloren zielen die het contact met het zelf, met de bron, zijn verloren.
“Roep mij bij mijn ware naam. Voor wie ik liefheb wil ik heten”.
Deze prachtige regels uit het gedicht van Neeltje Maria Min ontroerden jaren geleden een groot deel van de mensheid. Herkenning. Deze regels hakten er bij mij in, ik ben ze nooit vergeten. Het gaat er niet om wat voor beeld je over jezelf wilt neerzetten, maar het gaat er om wie je bent. Hoe laat je jezelf zien, hoe zien mensen je ware kleuren, je ware naam, je diepste zelf. Doe wat goed voelt. Ben eerlijk tegenover jezelf. Ben authentiek, ben echt. Verberg je niet langer: ga stralen!
Eigenlijk wil ik gewoon mezelf weer belangrijk genoeg gaan vinden, belangrijk genoeg om voor mezelf te zorgen. Jarenlang heb ik voor anderen gezorgd. Geheel vrijwillig en in liefde. Maar ik ben mezelf vergeten. Het was misschien niet eens zo dat ik niet van mezelf hield, ik vergat gewoon dat er een ik was, een mens met eigen noden. Het is belangrijk dat je zo nu en dan bevestigd wordt, bevestigd in je bestaan. Bevestiging kreeg ik zeker van mijn kinderen, hun onvoorwaardelijke liefde is met niets te vergelijken. Toch miste er iets in mijn aandacht voor mijzelf, bovendien is het in sommige situatie niet meer dan logisch dat je jezelf opzij zet, om een ander kansen te geven. Er moesten keuzes gemaakt worden, dat is zeker waar. Wanneer ik de keuze had tussen eten kopen voor mijn gezin, of een avondje naar de film, waar ook nog eens een dure oppas bij komt, dan was de keuze niet moeilijk. Gevolg is wel dat ik in een isolement kwam, omdat ik de deur niet uitging, vrienden opzoeken zat er financieel ook niet aan omdat het openbaar vervoer niet gratis is. Dit geldt niet alleen voor de tijd dat de kinderen klein waren, nog steeds is het een gepinaar met geld. Ik werk 32 uur in de week en kan naast mijn eten niet veel extra doen. Kleren? Heel af en toe, soms via Marktplaats. Verbaasd loop ik een enkele keer door het dorp of een stad en zie wat er allemaal te koop is, en wat mensen ook allemaal kopen. Kunnen kopen kennelijk. Ik ben hier geboren en getogen maar ik voel me dan als een ‘alien in New York’.(Dank aan de zanger Sting). Okee, maar je kunt ook zonder geld voor jezelf zorgen. Geld is handig om bepaalde dingen te kopen of te doen, maar geld is natuurlijk absoluut niet waar het om draait in het leven.
Hoe zorg ik voor mezelf? Het allerbelangrijkste is dat ik mijn legende leef. Het pad dat op mij wacht om te worden begaan. Ik herinner me nu de uitspraak van mijn (homeopathisch) huisarts over mijn Pfeiffer: ‘Pfeiffer komt voor wanneer er een gat in je verhaal valt. ‘ Daarom zou Pfeiffer vaak bij tieners voorkomen die op zoek zijn naar een richting in hun leven. Later in je leven kan het dus opspelen wanneer je nieuwe keuzes moet maken, een nieuwe richting ofwel je eigen richting, je eigen pad, op moet gaan. Het klinkt heel aannemelijk. Hoe doe je dat, je eigen pad volgen? Dan kom ik weer terug bij het eerder genoemde Soul Retrieval. Dit is een begrip uit het Shamanisme dat is gebaseerd op het idee dat je in traumatische of zeer stressvolle tijden een deel van je ziel kwijtraakt. Dit maakt je kwetsbaar, zowel emotioneel als fysiek. In extreme gevallen van Soulloss, het verlies van een stukje van de ziel, is het nodig om professionele begeleiding te zoeken bij een Shamaan, of voor sommigen bij een psycholoog als je daar in gelooft. In mijn geval doe ik het zelf. Ik laat me helpen door relevante boeken, het boek Afdalen in je ziel, van Alberto Villoldo, kreeg ik van mijn zoon en bleek een schot in de roos. Daarnaast neem ik de tijd, die ik nu dankzij mijn ziekzijn heb gekregen, om aandacht aan mijzelf, mijn leven tot nu toe, en mijn leven in de nabije toekomst te besteden. Wat heb ik echt nodig? Via intuïtie, meditatie en energetische oefeningen als Feldenkrais en Gi qong, probeer ik via de weg van Zelfgenezing de weg terug naar mijn eigen pad te vinden. Het klinkt logisch en eenvoudig maar het vraagt veel moed om overbodige ballast overboord te gooien.
Doe mij daarom maar een broodje Soul Retrieval. Laat ik het gat in mijn ziel dichten met liefdevolle aandacht en niet langer met eten.
27/28-10-'10
