Gisteren en vandaag heb ik aan een nieuw logo gewerkt: De Phoenix. Het is mijn droom om te schrijven in Afrika en om te leven van het schrijven. In die zin wil ik mijn ziekzijn nu als een cadeautje beschouwen. Een gift die me in staat stelt mijn droom te herinneren en voor te bereiden. Mijn oudste zoon zet me op het pad en komt met plannen om uit te werken. Hij spreekt me streng toe als ik weer begin te miezemuizen: Ja, maar... Hij kent me mijn zoon, en ik weet dat het waar is wat hij zegt. Nu is de tijd, nu is de kans, nu is het moment om mijn legende te gaan leven. Met dank aan Paulo Coelho in de Alchemist.
Maar wat moet ik dan schrijven? Ik wil schrijven maar ik weet niet wat. Als ik een verhaal verzin, dan ben ik het halverwege al weer zat, of het klinkt te gekunsteld. Korte verhalen ging nog wel maar dat was toen ik een cursus volgde, een stok achter de deur? Heb ik dat nodig? Discipline? Niet bang zijn en gewoon gaan zitten. De verhalen bestaan al, ik hoef ze alleen maar op te vangen en door te geven. Een van mijn mantra’s is: ‘Vang het op en geef het door’. Al jaren heb ik die woorden in mijn hoofd en in mijn hart. Pas langzaam ga ik er op vertrouwen dat ik een bestaand verhaal ga opvangen wanneer ik ga zitten om te schrijven. Door ze te laten lezen geef ik de verhalen door.
Ik vertel de verhalen op verschillende manieren. Ik schilder ze vaak maar dan zijn ze voor veel mensen moeilijker te begrijpen. Woorden kunnen toegankelijker zijn dan beelden. Daarom vertel ik ze soms in beelden en soms in woorden, en soms in allebei. Maar altijd zijn het verhalen vanuit liefde. Universele liefde.
Mijn hele leven heb ik niet geweten wat ik wilde worden als ik groot was, of misschien heb ik het altijd geweten maar durfde ik niet een spelend leven te leiden. Ik dacht dat vormgeven niet serieus genoeg was. Pas nu leer ik, vooral van mijn kinderen, dat je je passie moet leven. Ik heb ze altijd geleerd om vooral hun passie te volgen. En dat doen ze! Nu leren ze dat aan mij. Ik die het zelf niet kon, maar kennelijk wel wist dat dat de enige weg is. ”Ga stralen”. Steeds als er een optreden was, gaf ik ze dat advies mee. Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik zo hartstochtelijk wilde dat ze hun passie volgden terwijl ik dat zelf niet deed.
Nog maar kort geleden heb ik tot mijn verbazing, tijdens Soul Retrieval, ontdekt dat daar een oude kinderlijke associatie aan ten grondslag ligt. Toen ik zes jaar oud was overleed mijn vader, mijn grootste fan. De man die mij heel speciaal vond. Kennelijk heb ik vanuit mijn kindergedachten de link gemaakt tussen speciaal gevonden worden en onheil dat daarmee gepaard ging. De rest van mijn leven deed ik onbewust mijn best om niet speciaal gevonden te worden. Ik verstopte mijzelf, mijn ware kleuren, bang dat er weer iemand waar ik van hield dood zou gaan. Zo had ik relaties met mannen die me niet echt speciaal vonden. Onder vrienden liet ik ook niet altijd zien hoe mooi ik eigenlijk was. Dat gebeurde absoluut niet bewust. Wie boycot nou bewust zijn eigen geluk?
Toen gebeurde er iets raars en volkomen onverwachts. Ik ontmoette de liefde van mijn leven na ruim twintig jaar als alleenstaand ouder mijn zoons te hebben opgevoed. De kinderen waren hard op weg naar volwassenheid en het laatste waar ik aan dacht was een man om mijn leven mee te delen. Tijdens een bijzondere reis die me voor het eerst sinds meer dan twintig jaar naar Afrika terugbracht ontmoette ik hem. Ik had het niet door. Ik stond helemaal niet open voor een man, bovendien was ik te veel onder de indruk van het weer thuis zijn bij mama Afrika. Pas toen ik weer terug in Nederland was merkte ik dat ik hem miste, nieuwsgierig naar hem was. Na drie maanden mailen beseften we dat we niet meer zonder elkaar verder wilden. We werden een stel. Deze man vond me heel speciaal, help! Het duurde een tijd voordat ik durfde te geloven dat hij me echt heel speciaal vond. Ongeveer een half jaar na onze eerste ontmoeting ging ik terug naar zijn land waar ik in de tussentijd een romantisch rond huisje mocht laten bouwen bij vrienden op het erf. We hadden drie geweldige weken samen in ons eigen huisje, dat we het kleine paradijs noemen. (Zie afbeelding onder de tab Mijn werk)
Mijn wereld stond op zijn kop. Deze man raakte mijn ziel aan. Ik was doodsbang en tegelijk wist ik dat het goed was. Dit was mijn man. Met hem wilde ik de rest van mijn leven delen. Toen werd ik ziek. Ik kreeg een vorm van Pfeiffer, volgens mijn huisarts een ziekte die zich vaak voordoet wanneer er een gat in je biografie valt, wanneer je op een tweesprong staat en je een keuze moet maken hoe je verder gaat. Na maanden knapte ik op en ging ik weer hele dagen werken. Met de geliefde contact houdend via de moderne communicatiemiddelen die niet altijd meewerkten, maar over het algemeen hadden we intensief contact. De liefde groeide en groeide. Inmiddels ben ik nog twee keer bij hem geweest en we gaan nu een visum aanvragen in de hoop dat hij binnenkort hierheen kan komen om mijn moeder en mijn zoons te ontmoeten. Daarna gaan we trouwen en ga ik bij hem in Afrika wonen.
Kennelijk heb ik mijn les nog niet geleerd en ik werd weer ziek. Dat is nu al weer ruim twee maanden geleden. De onderzoeken zijn nog gaande maar het lijkt op een opleving van Pfeiffer. Naast nog enkele vervelende fysieke klachten die wel duidelijk maar niet te genezen zijn.
Het ziekzijn klinkt heel vervelend en dat is het vaak ook maar ik heb nu een soort vrede met de situatie. Het lukt me nu om deze tijd dat ik met name door vermoeidheid niet kan werken te zien als een gift om nu mezelf serieus aan te pakken. Dat doe ik voor een groot deel via Soul Retrieval; een begrip uit de Shamanistische traditie, waarbij je je heel goed moet afstemmen op je intuïtie. Dat vraagt dus veel energie en tijd. Ik geloof in zelfgenezing. Wanneer je jezelf ziek kunt maken dan kun je ook jezelf genezen, helen. Je moet dan helemaal terug naar de bron, je kern, en kijken, bijvoorbeeld met behulp van meditatie, wat je echt nodig hebt. Wanneer je hier mee bezig bent kom je haast vanzelf terug bij het belang van het volgen van je passie. Zo simpel als het nu klinkt is het niet, maar het is wel een hele mooie boeiende reis in jezelf, waarbij het contact met het universum vaak overweldigend is. Toch is er veel moed nodig voor deze reis, deze Zelfheling met behulp van bijvoorbeeld Soul Retrieval.
Zo kom ik weer terug bij het begin van dit verhaal: het logo met de Phoenix. In gesprekken met mijn zoons komt naar voren wat mijn grootste wens is namelijk: schrijven in Afrika, en met schrijven een inkomen genereren. Het stemmetje op mijn schouder zegt nog steeds af en toe dat het toch niet kan… Mijn zoons wijzen mij er dan op dat het wel kan. We hebben regelmatig diepe gesprekken hierover. Alle drie weten we dat als je iets heel graag wilt, dat het hele universum samenspant om het te laten gebeuren. (opnieuw dank aan Paulo Coelho in de Alchemist) Natuurlijk is er veel kracht voor nodig om standvastig en vol vertrouwen deze weg te gaan. Uiteindelijk is dit de enige weg, het enige pad dat de moeite echt waard is.
En zo, voor het eerst in mijn leven weet ik nu wat ik wil worden, wat ik wil zijn. Ondanks dat ik dacht dat schilderen mijn pad zou zijn (zie de tab Mijn werk), blijkt mijn passie om te schrijven te winnen. Daarom heb ik nu een begin gemaakt voor een project om het schrijven vorm te geven, en er mee naar buiten te treden, een publiek te zoeken. Het nieuwe leven na de herrijzenis uit de as wordt gesymboliseerd door mijn nieuwe logo van de Phoenix.
Op die manier zie ik mijn ziekzijn als een gift. Ik krijg de kans om mezelf te genezen en vorm te geven. Hier is tijd en aandacht voor nodig. Enerzijds om te helen, anderzijds om me voor te bereiden op een leven in Afrika, met de liefste man van de wereld en schrijvend. Deze week heb ik serieus het schrijven opgepakt: leve de Phoenix! Leve Saskia Phoenix Bojang, SPhoenixB.
09-10-‘10
