Heel langzaam ontdek je dat mensen je het meest waarderen wanneer je echt bent, wanneer je het voor jou uitgestippelde pad volgt.
Al die jaren heb ik zo hard, zo verschrikkelijk hard, geprobeerd te zijn zoals ik dacht dat ik moest zijn. Niet dat het erg lukte, maar ik heb het jaren en jaren geprobeerd. Hoe dacht ik dan dat ik moest zijn? Geen idee, als ik maar niet mezelf was. De zachte vriendelijke dromer die wilde leven van de wind. Het kleine lieve meisje dat de wereld een beetje mooier wilde maken. Het lieve meisje dat onbekenden op straat groet omdat ze houdt van de lach op het gezicht van die onbekende, om zo de zon te zien doorbreken in de spiegels van hun ziel. Het kleine meisje dat gelukkig is als een ander gelukkig is, vooral als zij zelf een beetje kan bijdragen aan de persoonlijke groei van een ander.
“Je mag jezelf niet wegcijferen”. “Kom voor jezelf op”. Altijd was ik een buitenstaander. Als klein meisje leefde ik al in mijn eigen wereld, die kon ik net zo mooi maken als ik zelf wilde. Daarom hou ik ook van tekenen, als je tekent kun je alles maken zoals jij dat wilt. Ik ben nog steeds een vormgever. Schilderen, schrijven, tekenen, alles maak je zo mooi en lief als jij dat wilt. Dat zijn de enige momenten dat ik me helemaal vrij voel, dat ik mezelf kan zijn en mijn eigen beeld van de wereld kan weergeven.
Steeds opnieuw die confrontatie met de realiteit. “Schiet op”, “Loop door”, “Hou je sterk”, “Bijt van je af”. De eeuwige worsteling om op te schieten, door te lopen, me sterk te houden. Van me af bijten lukt al helemaal niet. Maar wil ik dat dan? Nee, nee, nee, maar ik moet. Anders wordt er over me heen gewalst. Iedereen lijkt het beter te weten. Iedereen weet hoe ik moet leven. Waarom weet ik het zelf dan niet? Natuurlijk, dat komt omdat ik van een andere planeet kom, omdat ik uit een andere dimensie kom. Vergeet maar gauw dat ik dat gezegd heb, anders mag ik helemaal niet meer meedoen. En ik wil zo graag meedoen. Ik wil er niet bijhoren. Ergens diep van binnen koester ik mijn eigen waarden, maar dat durf ik niet toe te geven. Het is een constante worsteling in mij. Zelfs nu, terwijl ik dit opschrijf, stagneert het opeens. Nee, dat kan ik niet neerzetten, dan denken ze dat ik gek ben. Van het pad af. Dat wil ik niet. Ik wil dat mensen me ´gewoon´ vinden. Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Het is dodelijk om gewoon te zijn. Maar het is zo vermoeiend om altijd anders te zijn. Altijd moet ik gebeurtenissen vertalen naar mijn eigen wereld.
Ik kom van een ander deel van het universum en heb de opdracht de wereld een beetje mooier te maken. Het is moeilijk om me aan te passen aan de wereld. Waar ik vandaan kom gaan de lichtwezens heel anders met elkaar om. Er heerst harmonie en behulpzaamheid. Die waarden zitten in me. Ik weet van anderen die ook naar de aarde zijn gestuurd om mee te helpen aan de opbouw en de structuur van de mensen. Pas je je teveel aan dan ben je verloren voor jouw opdracht, maar pas je je te weinig aan dan blijf je buiten de samenleving staan. De middenweg is een constante worsteling, je realiseert je ook niet dagelijks in welk conflict je zit. Soms vergeet je een tijd dat je hier bent om een opdracht uit te voeren.
Mijn hele leven heb ik me anders gevoeld. Toen mijn vader me kwam opzoeken toen ik een klein meisje was en hij net gestorven, toen heb ik hem gevraagd om weg te gaan omdat ik het een beetje eng vond dat hij bij me was. Natuurlijk kwam hij niet meer bij me want hij wilde niet dat ik bang was voor hem. Ik vond het heel normaal en heel fijn dat hij bij me was, maar tegelijk voelde ik dat het niet normaal was, gezien vanuit deze wereld. En ik raakte het langzaam kwijt, de liefde en de steun van wat ze hier overledenen noemen. Ik leerde mijn gevoeligheid te ontkennen.
Toen ik ouder was voelde ik me verwant aan heksen. Vrouwen die dicht bij de natuur stonden, die de betekenis van kruiden kennen, die het ritme van de seizoenen volgen. Vrouwen vooral die de magie kennen, die de krachten kennen om dingen te laten gebeuren. De kracht van concentratie, van woorden en van beelden. Ik hield en houd alleen van witte magie, niet van negatieve magie. Toen ik een jaar of achttien was werd ik bang van mijn eigen kracht. Ik was bang dat ik nog niet rijp was om de verantwoording over die kracht te dragen. Abrupt sloot ik mijn gevoeligheid af omdat ik dacht dat hij door anderen als ongepast werd ervaren. Ik vond de beheersing van kracht en mijn gevoeligheid voor de andere wereld nu ook ongepast.
Ik werd moeder voor twee zoons, en toen voelde ik me helemaal verantwoordelijk, niet alleen voor deze twee maar voor alle kinderen. Nu ging ik extra extra mijn best doen erbij te horen, om een mens onder de mensen te zijn. Meer specifiek om een Nederlands mens onder de mensen in Nederland te zijn. Dat klinkt misschien raar maar sommige ideeën bleken overeenkomsten te vertonen met gewoonten in andere delen van de wereld. Vlak voordat ik moeder werd was ik een tijdje in West Afrika geweest. Dit is een plek waar een stukje van mijn hart is achtergebleven en waar ik erg graag mijn kinderen mee kennis wilde laten maken. Helaas lieten de financiën dat nooit toe.
In het moederschap voelde ik me vaak tekort schieten in de ogen van de samenleving om me heen, en daardoor in mijn eigen ogen. Een erg pijnlijk gevoel want ik wilde het zo graag goed doen. Extra goed omdat ik me schuldig voelde dat ik geen leukere vader voor mijn zoons had uitgekozen. Ik voelde me schuldig over deze man die meer negativiteit dan liefde bleek te kunnen geven. Ik wilde zo veel mogelijk bij ze zijn om ze zelf te zien opgroeien, maar ik moest ook geld verdienen om de huur en andere dingen te kunnen betalen. Hoewel ik een wat men noemt goede opleiding heb gevolgd, lukte het me niet echt om met een halve werkweek een beetje leuk te verdienen. Gevolg was dat er altijd moest worden gepast en gemeten wanneer de onvermijdelijke rekeningen binnen kwamen. En ik probeerde zo hard om het goed te doen. Wonend in een omgeving waar men materieel gezien alles en meer heeft, waar kinderen drie keer per jaar op vakantie gingen, kon ik mijn kinderen vaak niet geven wat ik had willen geven. Dat was heel pijnlijk.
Ook als moeder voelde ik dat ik anders was. Dingen die ik belangrijk vond om door te geven waren soms zo heel anders dan wat andere ouders leken te willen doorgeven. Een van de belangrijkste doorgeefdingen vind ik het volgen van je passie. Ik keek om me heen en zag allemaal ouders die de hoogst mogelijke studie adviseerden en dan vooral een die zoveel mogelijk materieel gewin zou opleveren. Ondanks al mijn twijfels dankzij invloeden van buitenaf, bleef ik volhouden aan mijn eigen wijze van opvoeden. Wat een innerlijk strijd had ik te leveren.
Het is dan ook niet gek dat ik niet overeind kon blijven. Al die twijfels, innerlijke strijd en goede bedoelingen eisten hun tol. Jarenlang ging ik gebukt onder een fikse burn out. Weer voelde ik me tekort schieten. Het lukte me niet eens om overeind te blijven en een sterke gezonde moeder te zijn. Alle energie die ik nog over had, en meer nog, gaf ik aan de kinderen in een poging om toch een zo veilig en warm mogelijke jeugd te geven. Ja, inderdaad, ik vergat mijzelf aandacht te geven. Maar goed, de kinderen werden ouder en zowaar het lukte me om een echte baan te vinden. Van negen tot half zes en met pensioensopbouw. Eindelijk deed ik het zoals het hoorde…dacht ik. Toen ging het licht uit.
Uit alle verwarring, chaos, onbegrip, paniek komt eindelijk, eindelijk het besef naar voren dat ik mag zijn die ik ben. Een klein meisje dat de wereld een beetje mooier wil maken, en dat naast het kleine meisje in haar zoetjesaan volwassen wordt en beseft dat het goed is zoals het is. De strijd lijkt te zijn gestreden. Als een Phoenix herrijs ik uit de as. Al mijn kracht en licht klaar om aan de wereld te tonen. Ik ben die ik ben.
Ik groet het universum
En spreek mijn dank uit
Voor de kracht en het licht
Dat ik terug heb gevonden
En waardoor ik nu straal
En licht doorgeef
Via mijn verhalen
In beeld, tekst en in liefde
Universele liefde! Amen!
07-10-'10
