Vroeg in de middag leek het wel of ik me verveelde. Dat is een gevoel dat ik bijna niet ken en de laatste keer is lang geleden, terwijl ik toch al drie maanden thuis zit en vanwege mijn Pfeiffer nauwelijks iets kan doen. Ik vind het geen fijn gevoel maar vandaag ben ik er stiekem een beetje blij mee: zou het betekenen dat ik dan toch eindelijk weer energie ga krijgen.
Goed, vervelen dus. Zoals ik in eerdere stukjes al schreef ben ik momenteel aan het puinruimen, met een indrukwekkender term noem ik dat Soul Retrieval, het terugvinden van stukjes verloren ziel. Ik lees, onderzoek, mediteer, focus en niet te vergeten, schrijf, en zo kom ik mijn dagen op het moment door. Het is heel boeiend, vaak ontroerend en mooi, zo’n reis in jezelf, het is echt een grote schoonmaak. Vanmiddag had ik even geen zin meer in alle diepdoenerij en zielenroerselen.
In mijn gedachten bereid ik me voor op een toekomstige emigratie. Ik weet nog niet of ik helemaal of half om half ga vertrekken, maar er zal toch moeten worden geruimd. Bovendien kreeg ik tijdens een Soul Retrieval sessie een heksenbezem te zien, zo’n bezem van natuurlijke materialen. Deze veger is mijn hulpmiddel bij de Soul Retrieval: “Gebruik mij door vaker schoon te maken en zo de regie terug te nemen over je dagelijks leven.” Verouderde voorwerpen die weggeveegd moeten worden zijn, het stof en alle overbodige spullen in huis, en de ballast van mijn verleden.
Stof afnemen doe ik vaker, en met de ballast van mijn verleden ben ik op het moment ook aardig bezig, maar overbodige spullen opruimen, dat schiet er wel eens bij in. Ik begon daarom boven op de slaapkamers van de jongens, vol goede moed dook ik onder de bedden om te kijken wat er weg kon uit de opbergdozen die daar staan. Al gauw raakte ik ontmoedigd: allemaal spelcomputers en onderdelen, losse draden, oude spelletjes, nieuwe spelletjes. Te mooi om weg te gooien, te chaotisch om zo weg te kunnen geven. Daar heb ik echt hulp van de zoons bij nodig en die zijn er even niet. Alles maar weer teruggeschoven maar nog steeds onrustig.
Beneden staat een kastje met mappen waarin ik allerlei druk- en kunstwerk verzamel dat ik in de laatste twintig jaren heb gemaakt. Leuk om weer eens terug te zien. Herinneringen komen boven aan verjaardagen, en dagen dat de jongens van een vakantie terug kwamen. Ik maakte dan altijd leuke feestelijke posters die ik op het raam plakte. Toen ze bijna achttien waren reageerden ze hevig teleurgesteld dat ik het niet meer deed omdat ik dacht dat ze daar te groot voor werden. Die kon ik natuurlijk niet weggooien.
Uiteindelijk heb ik alleen een paar fotoalbums heringedeeld: foto’s eruit, andere foto’s erin. Totaal heb ik misschien tien foto’s weggegooid. Dat schiet lekker op zo. Ik heb bijna niets weggegooid, maar het voelt toch wat meer opgeruimd. Alle beetjes helpen en ik ben voldaan dat ik überhaupt voor het eerst in weken weer wat heb kunnen doen.
De grote schoonmaak wordt zo vooral een langdurige schoonmaak, maar ik heb geen haast.
02-11-'10
