Je vraagt je af wanneer het ophoudt, dat wachten op een doorbraak, op het nemen van een beslissing. De beslissing. Ik ga, ik laat alles dat me lief is achter. Ik laat mijn kinderen achter. Het leven zoals ik het ken. Okee, ik snap af en toe niets van de spelregels hier, maar zelfs die verwarring is een vertrouwde verwarring.
Het is zes maanden geleden dat mijn lief en ik samen waren. Té lang geleden, het wordt té pijnlijk nu. We hebben nog geen reactie op onze visumaanvraag. Als het lukt, zien we elkaar over vier weken, yeah!!! De eerste visumaanvragen worden vaak afgewezen, dat is de ervaring.
Wat doe ik met de katjes, mijn lieve grote vrienden. Ze genieten ervan dat ik momenteel hele dagen thuis ben. Ik wil ze alleen bij hele zorgzame mensen achterlaten. Mijn boeken, ik heb heel veel boeken, hele mooie en minder mooie. Ik gooi ze niet zomaar weg. Tsja, en mijn schilderijen, het hele huis hangt, zit en staat vol. Wat zal ik ermee doen, en vooral wanneer. Mijn meubels. Een tijd lang ging ik ervan uit dat ik een paar favoriete meubels zou laten verschepen per container. Ik vraag me af of dat wel handig is, ik kan daar ook nieuwe meubels laten maken.
Ik twijfel of ik helemaal ga verhuizen, emigreren, en alle schepen achter mij verbrand. De volledige overgave aan mijn nieuwe vaderland. Dat was oorspronkelijk mijn plan. Ik heb er geen problemen mee om materieel een stapje terug te doen, maar ik ben wel erg gehecht aan het internet. Het is voor mij belangrijk genoeg om internet te hebben. Sinds kort heb ik een aantal fysieke klachten die de kans op kanker verhogen, hetgeen de keuze voor een land waar kanker een eindstadium is, natuurlijk lastiger maakt. Wat betekent dat voor mijn keuze, laat ik een achterdeur open door zorgpremies in Nederland te blijven betalen, voor het geval dat. Of geef ik mij over aan het leven met eventueel de consequentie dat mijn leven jaren eerder eindigt? Kan ik mij zo’n keuze veroorloven, met name tegenover mijn nageslacht? Heb ik genoeg vertrouwen in de zelfgenezing waar ik mee bezig ben?
Ik beken dat ik wel eens opzie tegen een beslissing. Ik heb ook nog geen reële bron van inkomsten om me in Afrika te kunnen onderhouden. We kunnen niet samen leven van het inkomen van mijn lief. Laat staan dat ik financieel gezien mogelijkheden zie om op en neer te reizen en een plekje in Nederland aan te houden.
Tegelijk mis ik mijn lief meer dan ooit, zeker wanneer ik een paar dagen niets van hem hoor.
Is angst de grootste drempel? Het loslaten van wat ik ken. Geloof ik in een maakbaarheid van het leven? Een maakbaarheid die niet tegenstrijdig is aan de stroom naar de bron. De overgave aan het grotere plan neemt een beslissing wellicht uit handen.
Al die overwegingen, angsten soms, uitschakelen door er voorbij te gaan. Kijk naar ze, omarm ze, en laat ze dan los. Vol vertrouwen het pad volgend, je legende levend. Met je hart wetend dat het goed is. Het is niet erg om af en toe doodsbang te zijn. Er is veel moed voor nodig om je pad te volgen, maar het is uiteindelijk de enige weg. Is de weg erheen niet het belangrijkste onderdeel van de reis?
