Het is zo ver, bijna is het voorbij. Voorbij, niet meer terug te halen, behalve als herinnering. Er is weer veel gebeurd, goede dingen en minder leuke dingen. Het is een waardevol jaar geweest, echt waar. Dingen worden duidelijker voor me. Een van de belangrijkste lessen is voor mij geweest, dat ik zie dat wat er ook gebeurt, dat ik overeind blijf. Natuurlijk heb ik soms pijn en verdriet, zelfs wanhopig geweest, maar ik lijk er sterker uit te komen. Heel langzaam lijkt het of ik leer om een zeker onderscheid te maken tussen dat wat van mij is, en dat wat van een ander komt. Het volgende citaat heeft me op die weg gezet:
"* Er bestaat een parallel tussen het autonomie-principe van de psyche en de autonomie op het lichamelijk gebied, zoals je die ziet bij auto-immuunziekten. Bij de autonomie van de psyche is er sprake van psychische verwarring over wat bij je hoort en wat niet van jezelf is. Dus: wat wil ik nu zelf en wat willen anderen dat ik doe? En bij een auto-immuunziekte is er soortgelijke lichamelijke verwarring of verstoring. Het immuunsysteem kan dan namelijk niet langer goed onderscheid maken tussen lichaamsvreemde en lichaamseigen stoffen, waardoor het lichaam ook lichaamseigen stoffen gaat afbreken.*" (Citaat: http://www.homeopathie-utrecht.nl/t_d_immune.htm)
Daarnaast zie ik in dat ik als moeder niet altijd meer degene ben die het meest geschikt is om mijn eigen kinderen op te vangen wanneer het tegenzit. Dat is deel van een merkwaardig en mooi groeiproces. Moederschap, je groeit er in en je groeit er weer uit.
Door alle tegenslagen heen zijn mijn lief en ik overtuigder dan ooit dat we samen willen zijn, en de rest van ons leven (zoveel mogelijk) willen delen. Door het langzaam loslaten van het dag tot dag moederschap gaat het ook meer mogelijk worden om mijn kinderen achter te laten, ze lijken het steeds beter af te kunnen zonder mijn bemoeienis. Daardoor kan ik de dag tot dag waan van het moederschap misschien ook bijna loslaten.
Het kost me na al die maanden nog steeds moeite om te accepteren dat ik nauwelijks kan werken, dat ik nog steeds bij twee halve dagen per week kapot ben. Ik gebruik deze tijd zo goed mogelijk door mij bezig te houden met zelfgenezing, een boeiend proces waarbij ik erg naar mijn innerlijke wijsheid moet luisteren. Om te kunnen luisteren heb ik rust in mijn hoofd nodig.
Het proces van zelfgenezing gaat traag maar het is erg boeiend, ik heb nooit beseft hoe weinig ik eigenlijk afweet van het lichaam, en de geest, en de wisselwerking tussen deze twee, eigenlijk drie, met spiritualiteit erbij. Intuïtief heb ik altijd geweten dat alles met elkaar samenhangt maar dit wordt me door de zelfgenezing steeds duidelijker. Deze samenhang geldt voor mij niet alleen tussen lichaam, geest en ziel, maar ook mondiaal, zelfs universeel. Wat hier in Nederland gebeurt, kan direct invloed hebben op iets aan de andere kant van de wereld, en andersom. In die zin is het voor mij vanzelfsprekend dat je voor elkaar zorgt, en voor het milieu zorgt, voor een fatsoenlijk politiek klimaat. Natuurlijk maken we allemaal fouten en hebben we onze onvolkomenheden, maar het is het streven dat telt.
Bijna voorbij?
Het jaar wel maar het proces van ontwikkeling en ontdekking gaat gelukkig gewoon door.
31-12-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten