Lang, lang geleden, toen ik nog een middelbare scholier was had ik les in filosofie en levensbeschouwing van een opmerkelijke man, een denker met een Brabantse tongval. Correctie, ik was geen middelbare scholier meer, ik zat op de Sociale Akademie, een van de vele opleidingen die ik heb gevolgd. De man vertelde dat de mens twee grondbehoeften heeft: De behoefte zoveel mogelijk oorzaak te zijn van zichzelf, en: De behoefte door een ander verlangd te worden. Over de tweede behoefte gaan direct danwel indirect veel van mijn stukjes wanneer ik het heb over mijn lief, maar nu wil ik het hebben over de eerste grondbehoefte, namelijk om zoveel mogelijk oorzaak te zijn van jezelf. Hoewel het zeker hier in het westen een steeds vaker voorkomende gedachte is dat het leven maakbaar is, zijn er natuurlijk altijd momenten dat je stil moet staan en toe moet kijken hoe er wordt ingegrepen in je leven zonder dat je daar op het eerste gezicht grip op hebt.
Een visumaanvraag wordt afgewezen, je stelt verantwoordelijken de vraag waarom? Volgens het antwoord zouden er verkeerde, zeg valse documenten zijn ingeleverd. Vol onbegrip stel je nogmaals een vraag: leg me uit welke documenten. Het antwoord dat je krijgt is helemaal verbazend, de werkverklaring van je lief zou vals zijn. De man is een hardwerkende burger die sinds jaar en dag zijn steentje bijdraagt aan de economie door dag en nacht te werken, bijna tot hij er bij neervalt. Verschillende malen heb ik hem op zijn werk bezocht en gezien hoe hij daar zijn uiterste best doet om het goede te doen. In de uitoefening van zijn functie is hij zelfs op de nationale televisie geweest. Juist hij, die er voor kiest om in zijn land te blijven en een positieve bijdrage aan de opbouw van het land te geven, juist hij wordt zo behandeld. Stank voor dank, willekeur. Natuurlijk we zijn boos, gefrustreerd en verdrietig. Graag zouden we meer oorzaak van onszelf willen zijn, het is moeilijk te accepteren dat het is zoals het is.
Over het algemeen geloof ik dat dingen gebeuren met een reden. Die reden hoeft nog lang niet duidelijk te zijn op het moment dat er iets gebeurt, maar vaak kun je terugkijkend begrijpen wat de betekenis van een gebeurtenis voor je levensweg is geweest. Dit geloof lijkt tegenstrijdig aan de grondbehoefte zoveel mogelijk oorzaak te zijn van jezelf, maar ik denk dat er twee niveaus zijn waarop je je leven kunt bekijken. Het dagelijkse leven met zijn lachjes en pijntjes, en een hoger niveau waar kleine lachjes en pijntjes er niet meer toe doen.
Op dit moment zie ik echt de lol niet in van de onmacht en willekeur rond een visum, en veel andere confrontaties met bureaucratische acties trouwens. Af en toe verzin ik positieve betekenissen als, we worden getest, onze band wordt steeds sterker door dit soort ervaringen, of, misschien is het maar beter dat hij niet in deze afschuwelijke kou hierheen komt, en, nu hebben we het nog tegoed. Uiteindelijke pogingen om om te gaan met het feit dat je soms zo weinig oorzaak bent van jezelf.
Ik beken, ik vind het niet altijd makkelijk om toe te geven dat het is zoals het is.
28-12-‘10
