Als er iets is waar ik slecht tegen kan, dan is het kou. Hoewel geboren en getogen in dit land kan ik er maar niet aan wennen. Het begint al ergens in de herfst wanneer die dag komt dat ik er niet meer omheen kan: de sokken moeten toch echt aan omdat blote voeten niet meer verantwoord zijn. Sokken, schoenen, op de een of andere manier wil ik ze niet aan mijn voeten. Ik ben een blote voeten loper, met blote voeten ben ik in mijn element en voel ik me vrij. Hetzelfde geldt voor al die lagen kleren die ik aan moet om me te beschermen tegen de kou. Ze zitten me in de weg en staan me tegen.
Ik kan mijn lol dus op deze dagen, dat is zeker waar. Het liefst kom ik zo weinig mogelijk buiten. Koud, nat, guur, donker. Gatver.
En toch, vandaag moest ik er even uit, een pakketje ophalen ergens aan de andere kant. Geloof het of niet, ik vond het niet eens zo erg. De vele sneeuw die is gevallen en blijft liggen, maakt dat de wereld op de een of andere manier er onschuldig en vers uitziet. Alsof het de eerste dag van alle dagen is. Je ziet geen afval, geen hondenpoep op straat, zwerfvuil is aan het oog onttrokken. Je loopt op straat alsof je in een sprookje meespeelt. Je voeten heel hoog optillen en dan neerzetten in een hoge spannende laag sneeuw. De bomen, struiken, hekjes, zelfs huizen, vooral de daken, ze spelen allemaal mee in hetzelfde sprookje. Als een klein kind liep ik te genieten. Ik had, uiteraard, mijn camera meegenomen, een kleintje, zo’n snapshot dingetje. Hoewel ik een kleurenmens ben, hoe meer kleur hoe beter normaal gesproken, vind ik het fascinerend zo’n wereld zonder kleur. Het licht is ook heel helder en fris, heel anders dan op een grauwe regendag, dan is er ook geen kleur te zien, maar dan is somberheid troef. Nee, vandaag maakte het licht en het wit me vrolijk.
Vandaag heb ik genoten van de sneeuw, onverwacht.
Onverwacht ook, omdat ik even vergat dat ik intens verdrietig ben omdat mijn lief niet bij me is. Dankzij de ambassade en het consulaat die daarover gaan, en na bijna tien weken nog steeds geen antwoord geven op de visumaanvraag, is gisteren akelig stil voorbij gegaan. Gisteren was de dag dat we eindelijk na al die maanden hoopten elkaar weer te zien. Meer dan anders lijkt het er op dat het een stille koude decembermaand gaat woorden. Ik hou mijn hart vast.
Vandaar: Onverwacht, dubbel onverwacht toch sneeuwpret
Maar genoeg is genoeg, laten we niet overdrijven!
19-12-‘10
