Overmorgen zie ik je eindelijk weer. Eindelijk, ik mis je. Ik mis je al weer zo lang. Het is te lang geleden dat ik je in levende lijve zag en ik mis je lieve lach, je humor en je wijsheid. Ik mis je warmte. Ik ben zo blij dat we elkaar nu weer gaan zien. Eindelijk kan ik je voorstellen aan mijn moeder en aan mijn zoons. Het is belangrijk voor me dat jullie elkaar kennen.
Negen weken geleden vroegen we je visum aan. Ruim op tijd want het kan weleens lang duren. Wachten, wachten, wachten. Mijn lief, je belde af en toe naar het consulaat en kreeg dan te horen: “Misschien is het er vrijdag.“ Wachten, wachten, wachten. Ik ben gaan bellen naar de ambassade in Dakar. Geen gehoor, geen gehoor, in gesprek, geen gehoor. Een halve dag verder hoor ik dat ik woensdagmiddag tussen one thirty en two thirty lokale tijd terug moet bellen naar de consulaire afdeling. Er is een uur tijdsverschil dus bel ik even na half twee, een uur later dan one thirty. Shit, one thirty is geen half een maar half twee. Een allervriendelijkste dame legt me uit dat ik te vroeg bel, of ik over een uurtje terug wil bellen. Over een uurtje bel ik terug. “Bonjour madame, est-ce que c’est possible de parler anglais? ‘’ Heel veel excuses, maar deze lieftallige vrouw had niet in de gaten dat de collega’s die er moeten zijn er niet zijn. Helaas u belt voor niets. U kunt wel een e-mail sturen en dan ontvangt u beslist snel een reactie. Een e-mail gestuurd dan maar. “Kunt u laten weten of mijn lief en ik de kerst en oud&nieuw samen kunnen vieren?” Ik wacht een week en schrijf dan opnieuw, we hebben namelijk nog maar een paar dagen. “Alstublieft, kunt u mij vertellen of er nog hoop is?” Dan krijg ik een reactie dat ze bezig zijn met het dossier en dat ze hun best doen. Misschien sturen ze het visum voor vrijdag nog naar Gambia. Inmiddels is het bijna donderdag. Wachten, wachten, wachten. Vrijdag 17 december is een nationale vrije dag. Er wordt dan niet gewerkt.
Wat nou als?
Ik boek meteen een reis om naar jou toe te gaan, eindelijk. Jammer jammer dat je niet mag komen, maar ik kom dan wel naar jou. Oh shit, ik zit al een half jaar in de ziektewet, en ik zie geen enkele vooruitgang. De arbo-arts ook niet, en mijn baas al helemaal niet. Hoe kun je een reis boeken wanneer het je niet lukt om twee halve dagen per week te werken. Het is geen vakantie, het is noodzaak. Ik moet je weer zien na al die tijd, de gedwongen scheiding maakt me nog zieker. Voor het geval dat, heb ik mijn huisarts gevraagd of ik met mijn auto immuun ziekte Malarone kan slikken, een paardenmiddel tegen malaria. "Het is rotzooi, maar het is belangrijk dat je je man ziet," was zijn antwoord. Zou mijn baas dat ook vinden?
Tot gauw, mijn lief
15-12-‘10
