De eerste maandagochtend van het jaar laat me het beste beseffen dat er eigenlijk geen verschil is tussen de laatste maandag en de eerste maandag, ik ga gewoon door waar ik ben gebleven. Voornemens maak ik nooit voor het nieuwe jaar, dus dat is makkelijk, ik hoef me nergens aan te houden. In deze kerstvakantie kon ik thuis werken wat me erg goed is bevallen. Ik sta nogal vroeg op de laatste tijd en door van zeg zes uur tot acht uur te werken, maak ik effectief gebruik van mijn rare slaapritme en heb een voldaan gevoel wanneer ik al twee uren heb gewerkt om acht uur ’s ochtends. Wanneer ik naar kantoor ga begin ik rond negen uur, na een reistijd van ongeveer 45 minuten. Kun je nagaan, wat een verloren tijd eigenlijk.
Thuis werken heeft so wie so voordelen, zo kun je als je dat wilt de hele dag in slaapkleren rondlopen, of als je een slechte slaper bent dan kun je midden in de nacht een paar uren werken. Tenminste, ik kan dat want ik heb met dit thuiswerk geen contact met klanten, wanneer ik ben hersteld en terug in mijn oude functie kom, dan moet ik overdag werken want niemand vind het leuk om midden in de nacht uit zijn bed te worden gebeld met een of ander vage vraag van een bedrijf waar je toevallig mee te maken hebt. ’s Nachts bellen is voor verliefden of voor enge noodgevallen en dat doen we dus maar niet.
Thuis werken is ook leuk voor de katten, zeker aangezien ik hun persoonlijke kattenluik ben. Zonder mij kunnen ze niet naar binnen of naar buiten, zeker nu er geen thuiswerkende zoon meer aanwezig is. Een van de katten vind het erg leuk om met haar dikke billen voor mijn beeldscherm te gaan zitten en schattige maar harige kopjes te geven zo gauw ik achter mijn laptop zit. Hmmm, lief ja, de eerste twintig keer. Ja, ze genieten ervan dat ik veel thuis ben.
Toch vraag ik me wel af hoe dat nou verder gaat met mij en dat ziekzijn en niet (veel) kunnen werken. Binnenkort moet ik naar drie ochtenden op kantoor werken, en dat voelt alsof ik de Mount Everest moet beklimmen. Ik ga het maar gewoon doen en misschien valt het mee. In december ben ik twee ochtenden per week gaan werken, de ene keer viel het een beetje mee en de andere keer kwam ik op apegapen thuis en bracht zo nog eens anderhalve dag thuis door zonder energie. Het afgelopen weekend ben ik bijna helemaal slapend doorgekomen, waarschijnlijk in de kerstweek toch iets te veel gedaan, voor mij te veel dan, want ik heb naast wat familiebezoek amper iets extra’s gedaan. Frustrerend ja, moeilijk om bij neer te leggen ook. Er wordt wel gezegd dat acceptatie het begin van genezing is, maar voor mij voelt het alsof ik me er dan bij neerleg en dat wil ik niet, ik wil genezen en weer kunnen doen wat ik eerder ook kon doen.
Ik ga trouwens ook genezen, het duurt alleen wat lang, maar goed: Daar gaan we!
03-01-’11
