Te gebruiken bij een pees(schede-)ontsteking, maar ook bij een Nintendo-duim, dat staat er te lezen op de verpakking van de elastische duimspalk, die ik heb aangeschaft omdat een aanhechtingsspier/ pees onder aan mijn duim me al weken pijnlijk zit te klieren. Oh hilariteit, mijn huisarts die ik om advies wilde vragen zit momenteel drie weken thuis met een ja, echt waar, peesontsteking die rust moet hebben. Gelukkig kunnen we zelf ook nadenken en door bezig te zijn met zelfgenezing luisteren we ook weer naar het lichaam, dus ben ik een duimspalk gaan halen. Zo gezegd zo gedaan. De aardige mevrouw die hem aan me verkocht gaf me advies om hem vooral ’s nachts te dragen, want “alles dat je ondersteunt verslapt”.
Terwijl ik op de terugweg stond te wachten voordat ik een drukke weg kon oversteken, bleef het zinnetje in mijn hoofd ronddwarrelen en mijn associatieve hersendeel maakte overuren. Het eerst dacht ik aan bh’s: laat ik nou altijd hebben gedacht dat je een bh draagt in de hoop dat wat je ondersteunt niet verslapt. Al die jaren heb ik het verkeerd begrepen, oh, vandaar.
Toen dacht ik aan mijn lieftallige zoon die me momenteel nogal wat kopzorgen geeft door de financiële wansituatie waarin hij zit. Alles dat je ondersteunt verslapt. Zou het waar zijn? Kijk, als ik achter elkaar al zijn rekeningen zou betalen zonder enig commentaar, dan zou het te makkelijk voor hem zijn, denk ik, maar in die positie ben ik niet en al was ik het wel, op die manier ondersteun je iemand niet, dat is waar. Ik zoek voor hem uit welke rekeningen er zijn blijven liggen en welk incassobureau het hardste dreigt, ik kauw de situatie voor en samen met hem neem ik het ontstane overzicht door, tot er weer een verloren rekening opduikt en we de boel weer moeten herzien. Ik heb de illusie dat dit soort steun hem helpt om in te gaan zien waar het is misgegaan en hoe het op te lossen, zeker nu schuldhulpverlening zijn handen van hem heeft afgetrokken, hetgeen eigenlijk een zegening is, maar wel een maand en veel extra boetes en dwangbevelen later. De enige die door deze stress verslapt is in dit geval de ondersteuner, niet de ondersteunde zelf, heb ik de indruk.
Doodlopende hulp, een discussie in de ontwikkelingssamenwerking. Hoe kan het dat na al die jaren hulpverlening een werelddeel als Afrika er alleen maar beroerder aan toe is dan daarvoor, terwijl delen van de wereld die er aanvankelijk niet veel beter voor stonden zich behoorlijk omhoog hebben gewerkt. Al die goedbedoelende Europeanen die na een vakantiereisje besluiten een school te bouwen voor die arme kindjes, maar de school moet wel hun naam dragen, want iedereen moet weten hoe goed er wordt gedaan en vooral door wie. Alle oude troep wordt verscheept naar Afrika voor een goed gevoel van de gever, en de ontvanger… die raakt eraan gewend en geeft de volgende keer een bestelling op: doe mij maar een iPhone, iPad is ook leuk, ohja, en ik heb een nieuwe laptop nodig maar wel een snelle graag. Dat was niet de bedoeling van de weldoener, nee, je moet blij zijn met (het afval) wat je krijgt. De ondersteuning vervalt en de ontvanger is er beroerder aan toe dan voorheen, want die heeft nooit zelf moeten werken.
Die duimspalk ben ik dus niet ’s nachts gaan dragen, ik gebruik hem overdag wanneer ik een beetje ondersteuning nodig heb, en als het niet nodig is laat ik mijn spieren zelf werken. Zo denk ik dat je iemand wel op weg kunt helpen, door samen een uitweg uit de chaos te zoeken, of door iemands opleiding te betalen, maar altijd met het oog op verzelfstandiging van de/ het ondersteunde. En bh’s? Tsja, had ik daar nou maar eerder over nagedacht, of zou het gewoon de wet van de zwaartekracht zijn die de verslapping heeft veroorzaakt.
Alles dat je ondersteunt verslapt
13-01-‘11
