Er zijn van die speciale dagen die je graag met anderen doorbrengt, verjaardagen zijn natuurlijk zulke dagen, Kerstmis, Oud en Nieuw, dat zijn voor veel mensen ook dagen om met familie of vrienden door te brengen. Voor mij is de dag waarop mijn lief en ik gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat we de rest van ons leven samen wilden zijn, zo’n dag.
Toen ik hoorde dat het zeker tien weken kan duren voordat je antwoord krijgt op het beroep tegen de beslissing om het visum af te wijzen, begonnen mijn hersenen te ratelen en te rekenen, we hoeven dus voor 1 april geen reactie te verwachten. Natuurlijk blijf ik het schandalig vinden dat mijn lief als een crimineel wordt behandeld en op alle mogelijke manieren worden we tegengewerkt door nota bene de regering, een overheidsinstelling, die er juist voor ons zou moeten zijn. Onze jubileumdag valt eind maart.
Eergisteren begon ik ’s avonds te fantaseren, wat nou als…
Gisterochtend vroeg ik op mijn werk even een gesprekje aan met mijn baas om in te schatten wat zij er van zou vinden, ik ben uiteindelijk al zeven maanden ziek thuis, en het lukt me amper om twee ochtenden, vanaf volgende week drie ochtenden, te werken. Hoewel ik weet dat je het recht aan je kant hebt, vind ik het toch een beetje gênant, maar ze vond het helemaal niet gek dat ik het vroeg en reageerde absoluut positief. ’s Middags had ik een afspraak bij de arbo-arts dus kon ik het meteen aan hem voorleggen en ook hij reageerde positief, als mijn baas akkoord was, hij had ook geen bezwaren. Ik had alles verwacht maar niet dat het zo soepel ging. Een paar weken terug had ik met mijn huisarts al overlegd, voor het geval dat, of ik Malarone kon slikken met dat momenteel zo raar reagerende lijf van me, en hij had ook geen zwaarwegend bezwaar.
Gisteravond belde ik mijn lief en moest hem door telefoonstoringen drie keer terugbellen voordat ik doordrong, wat hij er van zou vinden als, en hij sprong een gat in de lucht. Net als ik durfde hij niet te geloven wat hij hoorde, en allebei zaten we te stralen aan de telefoon.
Je merkt dat ik het nog niet hardop durf te zeggen, na alle tegenspoed die we allebei de laatste maanden ondervinden, kunnen we ons nu nauwelijks voorstellen dat het geluk aan onze kant staat. Ik zal het heel zachtjes fluisteren: ik heb geboekt!!! Van 18 maart tot 8 april ga ik naar mijn lief, kunnen we eindelijk samen zijn en samen ons feest vieren, samen met onze familie en vrienden in de Gambia.
Ik viel in slaap en werd wakker met een glimlach op mijn gezicht. Nog even en dan…
Inshallah, als God het wil.
15-01-‘11
