Net als ik denk dat alles weer een beetje tot rust is gekomen, de feestdagen voorbij, een lekker schrijfritme begint te komen en vooral ook veel lol in het schrijven, kortom net als ik de draad van mijn eigen leven begin op te pakken, dan is ‘het’ er weer.
De oudste zoon komt even thuis om te mediteren, in zijn nieuwe huis heeft hij daar nog niet een goed plekje voor. Okee, dat kan, maar langs zijn neus weg vertelt hij stralend dat hij een levensveranderende ervaring heeft gehad, en die ervaring was het slikken van XTC. XTC, mijn God. Nog geen zes weken na de erin hakkende ervaring met de jongste in zijn cannabispsychose vertelt hij me stralend over zijn prachtige ervaring met deze rotpillen. Mijn maag krimpt samen, nee, niet weer, ik wil niet meer. Hoe kan ik loslaten wanneer ‘het’ steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.
De jongste zoon met wie het altijd goed gaat, al zit hij midden in de stront dan nog vindt hij dat het prima gaat, heb ik nu in mineur aan de telefoon. Over twee weken moet hij zijn huis uit. Hij hield zo van het huis waar hij sinds een paar maanden in zit. Antikraak, vroeger waren dat de vijanden en nu doet mijn zoon het, voor hem de oplossing want hij heeft geen vast inkomen. En nu moet hij er binnen twee weken uit, en hij kan geen echte huur betalen. Hij wil zijn vleugels uitslaan naar Londen om daar op de fietstaxi te gaan rijden en in een kraakpand te wonen. Hij kan echter niet weg omdat hij bezig is met schuldhulpverlening. Opeens voel ik me als of ik overspannen ben, ik voel gejank tegen mijn oogbollen drukken, en getrut ik mijn keel, ik moet slikken en nog eens. Hoe kan ik loslaten wanneer 'het' steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.
Ik ontvang een hartverwarmende mail van mijn lief die het momenteel niet makkelijk heeft, ik probeer hem te steunen en op te peppen, en uit deze mail blijkt dat het redelijk lukt. Blij blij. Hij gaat beroep aantekenen tegen de afwijzing van het aangevraagd visum, of we maar weer even willen dokken. Niet te geloven toch, je lief wordt een visum geweigerd, dan gaat hij in beroep en moeten we weer opnieuw visumkosten betalen. Mijn dank aan alle medelanders die voor dit beleid verantwoordelijk zijn. Hoe kan ik loslaten wanneer ‘het’ steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.
Maar… vanmiddag ging ik naar Feldenkrais, ik had het bijna afgezegd omdat ik me verrot voelde, al weken nu weer gemene spierpijn in mijn pols, zelfs een tube dichtknijpen of mijn stuur vasthouden doen verraderlijk zeer. Maar ik zette door en ging, Godzijdank. Wat is dat toch met Feldenkrais en mij. Volkomen ontspanning, meditatie, op een gegeven moment vergat ik te luisteren naar wat we moesten doen omdat ik vol ontroering in gebed was geraakt. Het is een dilemma: ik moet zo snel mogelijk weer meer gaan werken, maar dat houdt in dat ik te moe ben voor Feldenkrais. Wanneer ik naar mijn lijf en geest luister moet ik absoluut zo lang mogelijk Feldenkrais blijven doen, ik krijg iedere keer een enorme oppepper ervan, een energetische oplading.
Moe, moeder, het moedigst
