(21-07-'12) Een mijlpaal

Een mijlpaal: Mijn lieve stoere eerstgeborene wordt vijfentwintig! Wat een leeftijd. Wat lijkt het lang geleden dat hij daar naast me in het grote bed lag. Net geboren en met zijn wangetje op een vuistje liggend, net als zijn vader, die er naast lag in precies dezelfde houding. Ik was verbaasd dat zijn vader kon slapen net nadat er zich zo'n wereldwonder had voltrokken. Verbaasd... dat was ik vooral, de impact van het moederschap overzag ik nog lang niet. Ik keek vol bewondering naar dat kleine lieve mensje dat naast me lag, ik kon mijn ogen niet van hem afhouden.

Ik beviel thuis, daar ben ik nog steeds blij om. Ik vond het heerlijk in mijn eigen omgeving, ik kon doen wat ik wilde, en wanneer ik wilde. Ik woonde toen tijdelijk in een studentenflat, een maand voor zijn geboorte was ik afgestudeerd. Het flatje was een kleine tweekamerwoning, en in mijn slaapkamer had ik liefdevol een babydeel gemaakt. Het wiegje waar ik zelf ooit in had gelegen had ik opgeknapt en mijn bureau deed dienst als commode. Alles in helder en zonnig wit met gele accenten. Ik had een muggennet boven het wiegje gehangen en ik herinner me dat de huisarts daar een compliment over maakte: 'Wat attent van u.' 

Helaas was hij binnen drie maanden uit het wiegje gegroeid. En hij bleef groeien.

Ook het haar bleef groeien...

Inmiddels is hij al weer jaren bezig met zijn eigen bedrijven, zijn muziek. Hij maakt prachtige muziek en timmert hard aan de weg. Vanmiddag viert hij zijn verjaardag met wat vrienden in het Westerpark, en ik ga er ook heen. Zere ribben, stramme spieren, een vage pols, ze kunnen me niet tegenhouden. Deze mijlpaal moet gevierd worden.

Van harte, lieve jongen van me. Dinsdag is pas echt de dag van je verjaardag, maar alvast gefeliciteerd! Ik zie je zo.