Net als ik denk dat ik aardig heb bijgeleerd over het leven en het accepteren van de dingen zoals ze komen, dan verbaas ik mijzelf opnieuw. Heb ik dan niets geleerd?
Gisteren lag er weer post voor mijn jongste op de deurmat...Hij kan zich niet inschrijven waar hij nu woont, net als de oudste trouwens, en zodoende komt alle post bij mij binnen. Ik open de post en scan het in en mail het door naar mijn schatjes. Ik word daar niet blij van maar zie nog geen andere mogelijkheid. Er komen rekeningen en aanmaningen, brieven van incassobureau's etc. Ik doe hard mijn best om ze niet letterlijk binnen te laten dringen, wetend dat het volwassen mannen zijn die zelf verantwoordelijk zijn voor hun daden en leven. Ik dacht dat het me eindelijk lukte om mijn eeuwige zorgen van me af te zetten, tot gistermiddag opeens bleek dat het hele jaar nog geen zorgverzekering was betaald.
In één keer was alle stress terug die ik dacht kwijt te zijn.
Ik had een emotioneel telefoongesprek met mijn benjamin. We waren allebei in tranen. Waarom lukt het toch niet. Hij begint iedere keer vol goede moed aan nieuwe baantjes, optimistisch vertelt hij me dan dat hij nu echt een leuke baan heeft die precies bij hem past. Totdat... en dan komt het weer. In sneltreinvaart gaat het mis; ofwel er wordt niet betaald, ofwel hij wordt niet meer opgeroepen. Het trieste is dat het geen onwil is want dan kun je nog kwaad worden, maar hij weet ook niet wat er steeds gebeurt.
Hij heeft zelfs de stap gezet om weer om Ritalin te vragen bij de huisarts. Deze heeft hem een recept gegeven voor alternatieve medicatie wat natuurlijk erg fijn is, maar het moet wel betaald worden en dat is nou juist het probleem.
Ik help hem tegen beter weten in af en toe nog door een aanmaning te betalen in de hoop dat we het incassobureau voorblijven. Ik kan het me niet veroorloven en raak zelf in de problemen. Helemaal fout dus, maar wat moet je dan. In zo'n moment van heftige vertwijfeling heb ik onderstaande tekst gisteren geschreven. Ik moet zeggen dat ik me vandaag weer iets beter voel, maar de heftigheid van mijn eigen reactie verbaast me. Aan de andere kant is het een jarenlange stressfactor die niet te negeren is en dus moeilijk definitief weg te werken is. Pijn en machteloosheid. ik weet heel goed dat je altijd de keuze hebt tussen angst en liefde, maar gisteren schoot ik weer even in de angst.
Als het moederhart bloedt
De pijn scheurt door mijn lijf. Mijn hart lijkt te exploderen en trekt tranen onderuit mijn tenen naar mijn hart om daarna mijn ogen te laten overstromen.
Ik huil, mijn grote volwassen man, om de strijd van het leven.
Een land vol hulpverleners maar waar kun je nou echt hulp vinden wanneer je het niet meer weet.
Ik loop op straat. Mijn jas draag ik om mijn lichaam te bedekken, niet als bescherming tegen de kou. Ik hoor geroezemoes overal vandaan komend. Mensen eten buiten in hun tuinen. Iedereen vermaakt zich en geniet van de milde avondzon.
Ik loop sneller en sneller tot ik niet meer kan. Ik open de deur van mijn huis, en breek.
Onze mama, die in de hemel zijt, ontferm u over mijn jongetje! Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten