Het komt niet vaak voor dat ik mijn familie zie. Waarom? Geen idee, dat is gewoon zo gegroeid denk ik. We wonen verspreid over het hele land, misschien is dat een reden? Ik ben zeker niet anti en ook met niemand gebrouilleerd, echt niet. Het nadeel is dat je elkaar dan alleen bij begrafenissen tegenkomt. Toen ik enkele weken geleden een uitnodiging ontving van een tante en oom, nota bene mijn vroegere voogd, om hun vijftigjarig huwelijksfeest met ze te vieren, vond ik dat een mooie gelegenheid om de banden weer eens aan te trekken, bovendien waardeerde ik het heel erg dat ze vorig jaar op ons trouwfeestje waren gekomen.Gisteren was de dag. Tot op het laatste moment was het onzeker of we zouden kunnen gaan want mijn broer en ik hadden besloten dat wanneer mijn zusje met chemo zou beginnen, wij er voor haar wilden zijn en dus niet naar de reünie zouden gaan. De chemo is nog niet gestart en dus togen mijn broer, zus en ik naar het Limburgse land, waar deze tak van de familie sinds jaren woont.
De laatste keer dat we familie zagen was eigenlijk kort geleden, namelijk bij de crematie van mijn moeder, twee maanden geleden nu. Het was daardoor ook wat spannend om de familie te zien. Het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn zusje zijn erg vers. Het deed me goed om samen met mijn broer en zus even weer iets 'gewoons' te doen, iets leuks zelfs.
Het was net een oude puzzel toen we aankwamen, je kent de stukjes nog vaag, maar hoe hoorden ze ook alweer bij elkaar. Over de gezinnen van de zonen van het bruidspaar, mijn drie neven, hoorde ik in de loop van de jaren natuurlijk wel verhalen via mijn moeder, maar ik geloof niet dat ik hun vrouwen en kinderen eerder heb gezien. Eén neefje van me is zelfs al opa geworden in de tussentijd. Mijn jongste neefje heeft zijn vrouw van ver gehaald... dus dat gaf een band en gedurende de tocht in een paardenkar door het mooie Limburgse land merkten we dat we veel van elkaars verhalen herkenden. Ik vind de neven stuk voor stuk, ieder op hun eigen manier, echt leuke mannen geworden.
Mijn zusje hield het aardig lang vol en dus konden we ook nog genieten van de heerlijke hapjes die goed verzorgd waren door de oudste kleindochter. Het zag er allemaal prachtig uit, enne Babke, don't worry, er was niets mis met de garnalen hoor.
We zijn min of meer tijdens het eten opgestapt maar iedereen begreep wel dat het genoeg was voor mijn zusje. Voor mijzelf trouwens ook, maar over mijn bekkenbodemklachten praat ik niet zo gauw en dus weet niemand het. Gelukkig is het niet iedere dag even erg, maar de laatste dagen heb ik veel pijn bij het zitten, liggen of zelfs staan. Absoluut stress gerelateerd. Niet veel aan te doen en dus lach ik me door de pijn heen tot ik weer thuis ben.
Het was een leuke dag en het was ook leuk om met iedereen bij te praten, tantes, een verre nicht. Echt leuk.Pieter en Annelies, veel dank en nogmaals gefeliciteerd met zo'n prachtig jubileum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten