Gisteren werd ik gebeld door de afdeling Bezwaar en beroep van het onvolprezen UWV, en ik ben uitgenodigd om mijn bezwaarschrift mondeling toe te lichten ergens in augustus. Dat gaat dus nog steeds door.
Omdat ik bijna 104 weken in de ziektewet zit heb ik binnenkort afrondende gesprekken op mijn werk. Ik kan een ontslagbrief tegemoet zien, mijn functie is immers al een jaar geleden opgeheven maar ik kon nog niet worden ontslagen. Mijn baas heeft ook een nieuw reïntegratietraject aangevraagd om aan de verplichtingen te voldoen. Hoera, weer één. Nee, je weet toch... de regels zijn er niet voor de mensen, de mensen zijn er voor de regels.
Ja, het is toch raar om nu het contact met mijn werk definitief te verbreken. Ik herinner me hoe trots ik was toen ik mijn vaste aanstelling kreeg. Gemengde gevoelens, dat zeker. Mijn werk was ook de plaats waar ik door de bodem zakte, een eng en akelig gevoel.
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik een zorgtraject inging. Eindelijk kwam ik op een plaats terecht waar ik werd gehoord. Om aan mijn fysieke conditie te werken doe ik nu yoga, fitness en healing tao, en heel langzaamaan begint mijn conditie wat te verbeteren. Het vreemdst vind ik nog steeds de spieren in mijn bovenbenen die sinds ik de eerste keer Pfeiffer (CMV eigenlijk) kreeg in de zomer van 2009, niet meer hetzelfde zijn geworden. Raar verschijnsel.
Daarnaast heb ik gesprekken met diverse coachen, psycholoog etc. en langzaam begin ik verbanden en oorzaken te zien en dat is verhelderend. Nu nog proberen er iets van te leren voor de toekomst. Wat je aan gewoontes heb aangeleerd in een heel mensenleven raak je niet zomaar kwijt.
Mijn klachten in het bekkenbodemgebied, Lichen Sclerosus, achterwandverzakking en pijnlijke liezen, gaan onverminderd door. Soms lijkt een van de klachten even stabiel en dan spelen de anderen weer op. Okee, ik heb besloten mijn leven niet door dit soort dingen te laten vergallen en ik probeer te ontdekken wat ik nog wél kan.
In dit kader ben ik gestart met nieuw vrijwilligerswerk. Ik zit echt nog in de kennismakingsfase maar ik word er heel blij van. Wanneer het beide partijen bevalt ga ik vanaf september om te beginnen één dagdeel per week gezelschapsdame worden voor een 90- jarige licht dement nonnetje en wellicht ga ik assisteren bij activiteiten voor de bejaarde kloosterdames. Ik vind het heerlijk om zo uit te vinden wat ik wel kan doen qua werk, en het is een prachtige plek om te vertoeven, een aparte sfeer.
De inspiratie voor Humble heeft sinds mijn moeder in januari ziek werd vrijwel stil gelegen, hoewel ik natuurlijk wel mijn ebook heb uitgegeven, en een engelse vertaling ligt klaar voor uitgave. Ik hoop zo zoetjesaan de draad weer op te pakken.
Mijn zusje wacht nog steeds op definitief bericht over de volgende stap: chemo en/ of bestraling. Ze is wonderlijk sterk en daarbij helpt ze ons, de omstanders met het verwerken van de eerste schok en zorg.
Last but zeker not least, mijn lief komt over precies drie weken aan op Schiphol! Wat hebben we het allebei nodig om elkaar weer even te zien en vast te houden, te lachen en lief te hebben. Gelukkig begin ik de rust te krijgen om me aan voorpret over te geven. Sterker nog, ik kan haast niet meer wachten tot hij er is.
Wat betreft mijn vertrek naar Afrika om daar te gaan wonen: de wil is er nog steeds maar de realisatie lijkt lastiger dan ooit. Ik probeer de moed er in te houden en kijk naar wat ik wel heb, en ik hou de laatste worden van mijn moeder steeds in gedachten:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten