(01-07-'12) Verre liefde

Opeens is de eerste helft van het jaar voorbij. Voor mijn gevoel is het nog maart of april, zelfs mijn kalender staat nog op april. Zo in beslag genomen en meegesleept door de ziekte en het overlijden van mijn moeder, en het ziek zijn van mijn zusje. Er gebeurt heel veel in en om me heen. In tijden dat je zo dicht bij leven en dood staat, ga je automatisch reflecteren op je eigen leven. Ik wel in ieder geval. Sprak ik eerder al over terug naar de Bron gaan, Soulretrieval, etc. het was nog te veel een gedachte. Tegenwoordig begin ik steeds meer de verbinding te leggen met mijn gevoel. 'Mijn kwartje begint te vallen', zeg maar. Een belangrijke tijd, een belangrijke transformatie, geheel in de stijl van het jaar 2012.

Al die tijd zijn mijn lief en ik gescheiden...Hij in zijn land en ik in het mijne. Terwijl zich grote veranderingen in mij voltrekken is het lastig om het contact met mijn lief te onderhouden. Dan weer valt de elektriciteit uit bij hem in de stad, of we hebben simpelweg even geen tijd of energie om aan het internet te komen. Telefoonverbindingen haperen. Skype is zelfs te geavanceerd voor ons.

Toen ik terugkwam van mijn lief, in februari, ben ik meteen in de zorg voor mijn moeder gedoken. Nog dagenlang stond mijn koffer onuitgepakt en onaangeraakt in mijn woonkamer. De overgang was te abrupt... maar soms heb je geen keuze. Je doet wat je moet doen, en zeker achteraf ben ik blij dat ik heb gedaan wat ik kon om mijn moeder zo intens en liefdevol mogelijk te begeleiden naar het einde.

Ik had vaag de tweede helft van 2012 in mijn hoofd om naar Afrika te vertrekken om te blijven. Vandaag is de tweede helft van 2012 begonnen en ik weet nog niet hoe het verder zal gaan.De situatie dwingt me steeds meer om bij de dag te leven, zoals ieder leven eigenlijk geleefd zou moeten worden. Gisteren is voorbij en morgen is nog onderweg. Laat staan overmorgen. Je kunt plannen maken, natuurlijk, maar vaak verloopt het leven zelf toch anders dan verwacht. De overgave... Resultaat van de verbinding met de Bron, het universum, God, Allah. Hoe wil je het noemen.
Het geeft een zekere rust dat er een masterplan is waar je als individu niet zo gek veel invloed op hebt. De verantwoordelijkheid voor mensen om me heen heeft altijd heel zwaar op me gedrukt, terwijl uitgaand van een masterplan ook die verantwoording minder zwaar is: de dingen gaan immers zoals ze moeten gaan.

Mijn moeder had vlak voor haar overlijden vier woorden op een briefje gezet, deze woorden krijgen steeds meer betekenis voor me. Ze zijn tegenwoordig voor mij als een gebed, een mantra:

Dankbaarheid

Acceptatie

Vertrouwen

Overgave

Dat is waar het om gaat...

En wat betreft mijn lief: Zomaar als een donderslag bij heldere hemel belde hij me vorige week dat het visum klaar lag.  Van 27 juli tot en met 14 september zullen we samen zijn, hier in Nederland. Wat ben ik blij dat hij mijn moeder vorig jaar nog heeft leren kennen en dat die twee zo gek op elkaar waren.