Gisteren weer in het huis van mijn moeder gewerkt, mijn zusje is even thuis uit het ziekenhuis en mijn jongste heeft buiten zijn schuld een ongeluk gehad. Het autootje van mijn moeder dat hem zo dierbaar was lijkt total loss te zijn, dinsdag horen we meer hierover. Gelukkig heeft hij zelf geen letsel, alleen de schrik.
Ik vind het wel even genoeg geweest allemaal.
Gelukkig helpt het weer me in mijn voornemen om vandaag even niets te doen, alleen te genieten. Liggend op mijn rug zie ik deze strakblauwe lucht.
Eigenlijk had ik me voorgenomen om in de tuin te werken. Ik heb hem flink verwaarloosd de afgelopen weken en het onkruid groeit de tuin uit... Ik heb het niet langer dan een uurtje volgehouden. Even niets doen trok me meer, en die tuin loopt niet weg. Er komen vast wel een keer wat grauwere dagen en dan kom ik wel weer in actie.
Deze dappere boom heeft met moeite de harde vorst in januari overleefd. Je kunt aan het uiteinde de dooie takken zien, maar wonderlijk genoeg krabbelt hij grotendeels weer op. Ik geniet van de jonge hoopvolle blaadjes.
Het mooie van slecht nieuws is dat je extra geniet van de mooie dingen die ook weer langskomen.
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
zondag 27 mei 2012
(27-05-'12) Even genieten tussendoor
Labels:
Healing,
Kinderen,
Loslaten,
Moederschap,
Verbinding,
Zelfgenezing
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten