(13-05-'12) Een week later

Moederdag. Een dag waar ik normaal gesproken niet zo veel aan doe. Natuurlijk, ik ging even bij mijn moeder langs of ik belde haar een keertje extra, maar zelf ben ik ook moeder en met mijn jongens doe ik er niets aan. Een week later valt mijn verjaardag, dus dat combineren we, als we al iets vieren.

Dit jaar is het anders. Vanmiddag komen mijn broers, zus en ik bij elkaar in het huis van mijn moeder. We hebben in een wervelwind geleefd sinds de vroege zaterdagochtend van 5 mei, het moment dat mijn moeder overleed. Eigenlijk stond het leven al extreem in het teken van mijn moeder sinds ze eind januari ziek werd.

In Afrika werd ik op de hoogte gehouden door mijn broer en zusje in Nederland. Dilemma, ga ik terug of blijf ik. Ik bleef. De dag dat ik terugkwam viel ik midden in een situatie waar mijn broer en zusje al een week of wat inzaten en ik nam het meteen van hun over. Drie slaapdiensten achter elkaar. De overgang was groot en wreed, maar soms is er geen keuze.

Terugkijkend ben ik ontzettend blij dat ik alles heb gedaan dat ik kon om er te zijn voor mijn moedertje. Ik ben ook trots hoe wij, haar kinderen, steeds voor haar klaarstonden. Bijna on-hollands, als ik het zo mag stellen. De afgelopen week was heel apart. Hoe verwerk je het afscheid van je moeder. Al is ze 87 jaar geworden, het blijft je moeder. Naast de liefde en de herinneringen aan dagelijkse dingen, is het het verlies van een symbool. Je moeder, de moeder.

Toen ik zes jaar was verloor ik mijn vader. Hoe weinig bewust maak je dat mee op die leeftijd. Mijn moeder nam ons niet mee naar zijn begrafenis, dat leek haar te erg voor ons. Ze heeft daar haar hele leven spijt van gehad en zich schuldig over gevoeld. Ik heb mijn hele leven een begrafenistrauma gehouden. Wie er ook in de kist lag, ik moest altijd erbarmelijk huilen. Ik vermeed begrafenissen dan ook zo veel mogelijk.
Nu heb ik bij mijn moeder het hele proces meegemaakt. De prachtige laatste dag samen en de eerste dag dat wij nog bij haar waren. In haar eigen woorden: Dankbaarheid, acceptatie, vertrouwen, loslaten.
Langzaam zag en voelde ik hoe het leven haar verliet. Een paar dagen later was mijn moeder mijn moeder niet meer. Haar lichaam was slechts het stoffelijk omhulsel dat haar zo lang dienst deed en dat we graag knuffelden. Inmiddels heb ik geleerd dat liefde sterker is dan de dood. In liefde blijven we verbonden.
Ik heb het gevoel dat ik nu van mijn begrafenistrauma ben verlost.

Mijn broertje had voor de afscheidsplechtigheid het nummer 'Mag ik dan bij jou...' van Claudia de Breij uitgekozen. Een prachtig nummer waar ik hem dankbaar voor ben. Toen mijn broertje en ik in de auto stapten om mijn moeder op te gaan halen voor het laatste afscheid, klonk dit prachtige nummer in zijn auto. Nooit hoor je het op de radio. Toeval? Mijn broertje en ik keken elkaar aan en barsten beiden in janken uit. Moedertje toch, begin je nu al te spoken.

Tsja moederdag...