Toen ik de laatste keer in Afrika was, dat was in jan./ febr. jl., is het begonnen. Ze had een dubbele longonsteking met water achter de longen, en later brak ze ook nog in de nacht haar pols. Haar hele gezicht was paarsblauw en ze wist niet wat er was gebeurd. Daarbij kreeg ze een delier. Dat gebeurt vaker bij oudere mensen na een operatie of een andere heftige gebeurtenis. Ze werd agressief en onredelijk. Later trok dat weer wat bij. Sinds die tijd gaat het op en af met haar. Soms dachten mijn broers, zus en ik dat het einde echt nabij was en dan krabbelde ze weer op.
We gaan zo vaak mogelijk naar haar toe. Ze wordt verwend als een prinses, zeker in het begin, terwijl ze toch niet altijd zo aardig was tegen haar bezoek.
"Wat heb jij nou bij je? Zoiets kun je toch niet geven aan een ziek mens. Wat een lelijke bloemen. Ben jij nou gek."
Gelukkig heeft ze aardig wat krediet opgebouwd in de loop der jaren en het bezoek blijft komen. Mijn moedertje, die altijd zo op zichzelf is, koestert zich in de aandacht. En als het genoeg is... nou dan laat ze je dat wel weten, tegenwoordig.
Twee weken geleden werd ze 87. Ze heeft het nog gehaald. En nu? Mijn broer, zus en ik zijn in staat van paraatheid. Mijn overzeese broer wordt gewaarschuwd. Mijn kinderen heb ik net gewaarschuwd, en mijn lief heb ik zojuist een sms gestuurd. Hoe vreselijk dat hij nu niet bij me is. Een sms!!! Kun je je dat voorstellen! En toch heb ik het gedaan, een waarschuwing per sms. Hij is erg gek op zijn 'inlaw', zoals hij haar noemt, en dat is wederzijds. Mijn moeder heeft mijn lief met open armen en open hart ontvangen in de familie.
Ik heb het koud, van binnen koud. Al een paar dagen. Terwijl iedereen in t-shirt de straat opgaat loop ik in mijn winterjas rond. Ik voel me raar, onwezenlijk. Door de week ga ik keer op keer bij haar langs, doe boodschappen, kijk met haar naar Het kleine huis op de prairie. Een draak van een tv- serie, maar me tegenwoordig heel dierbaar omdat het haar zoveel rust geeft. Een serie waar het leven goed is en duidelijk. De afloop is altijd goed. De kwaden worden bestraft en de goeden beloond. Zo is het.
In gedachten al een paar keer afscheid genomen, en steeds kwam ze weer terug. Maar nu lijkt het menens. We gaan proberen haar niet meer alleen te laten en draaien bij toerbeurt nachtdienst, te beginnen bij mijn zusje die/ dat vannacht bij haar slaapt.
Zoveel gaat er door me heen. Lelijke gedachten, ook dat. Ik schaam me er soms voor, maar ze zijn er ook. Spijt, om alle waardevolle gesprekken die ze zo op het einde van haar leven toch echt niet aangaat. Gemiste kansen, zo voelt het voor mij. Ze wil niet en dat is haar goed recht. Maar vooral veel tederheid. Veel liefde en tederheid. Ongeloof, na al die tijd weet je dat het einde komt maar het is altijd onverwacht en altijd anders dan je denkt. Een trotse, zelfstandige vrouw die alles heeft meegemaakt en die nu langzaam alles kwijt raakt. Haar hart is moe, al een tijdje. Nu schijnen ook haar nieren moe te zijn. Vandaag heeft ze in bed gelegen, overdag. Mijn moeder is van de generatie die niet overdag gaat slapen, of alleen maar liggen zelfs.
Lieve mama, het is goed. Het is mooi geweest, ga maar. We zullen je toch wel missen dus rek het maar niet langer. Je hebt je rust verdiend. Ik hou van je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten