Een leven in beeld, een heel leven gaat door mijn handen. Met enige terughoudendheid ga ik door haar spullen. Haar kleding, haar beddegoed, en iets genanter: haar ondergoed. Brutaal bepaal ik samen met zus en broer wat er bewaard blijft en wat er weggaat. Weggooien. De spullen die haar dierbaar waren, de dingen die indruk op haar maakten. Alles gaat door mijn handen. Bij leven had ik het fatsoen om niet in haar spullen te neuzen, maar nu...het moet, het moet gebeuren. Nog twee weken en dan moet haar huis leeg worden opgeleverd, ontdaan van alle sporen.
De meubels, wat doen we met de meubels. Zo weinig tijd. Naar de spullenhulp dan maar, dan is een ander er misschien blij mee. Het bureautje dat we samen kochten, ik met gele accenten en zij met groene accenten. Wat jammer dat het naar onbekenden gaat. Een mooi degelijk maar tegelijk nog modern bureau. Ik heb er zelf geen ruimte voor, bovendien heb ik er dus al een. Wist ik maar iemand die we er blij mee konden maken. Ongetwijfeld komt er iemand die het kan gebruiken als we het net hebben weggedaan.
De grote boekenkast, al heel lang in de familie. Op Marktplaats staat hij nu. De mooie boekenkasten, wat nieuwer en van een aparte oranje-rode houtsoort, de boeken, alles moet weg. Boeken die haar interesses weerspiegelen, geen hond wil ze nog want iedereen heeft alles al.
Papieren, zo veel papieren. Garantiebewijzen, belastingen, oude rekeningen. Het kost ons weinig moeite om die weg te gooien. Boekjes vol aantekeningen.
'Ik wil niet dat iemand dat leest.'
Bij het oud papier, haar diepste gedachten die ze niemand toevertrouwde, moeten die bij het oud papier? Mijn zusje bewaart ze, ze kan ze in huis hebben zonder er in te kijken zegt ze. Ik niet, ik weet zeker dat ik vroeger of later toch even zou kijken en dat wil ik niet.
Er stond een doos vol met oude foto's, die nam ik mee naar huis omdat er vooral foto's van mijn kinderen in zitten. Zo veel foto's! Ik zie haar leven als trotse en meelevende oma. Ik zie hoe belangrijk haar kleinkinderen voor haar waren. Haar leven als oma loopt voor een groot deel gelijk aan mijn leven. Ik betrok haar zoveel mogelijk bij de kinderen omdat ik wist dat ze er zo van genoot, bovendien waren het haar enige kleinkinderen. Zo zie ik onvoorbereid ook mijn eigen leven voorbij gaan. Onverwacht kom ik mijzelf tegen. Mijn God, was ik ooit zo jong, zelfs toen ik al moeder was. Wat is er met me gebeurd? Wanneer ben ik mijn jeugd verloren?
Plotselinge confrontatie met de verdrietiger kanten van het leven, de dalen, die er naast de pieken ook waren. Ik lees oude brieven die ik haar stuurde, vol van verdriet en angst, en ik moet opeens huilen. Ik was vergeten hoe intens de pijn soms was. Voor mij, maar ik besef nu dat het ook voor haar, staande aan de zijlijn, hele moeilijke tijden waren. Mijn moedertje.
'For better and for worse', zei ze altijd als ik haar een nare tijding moest geven. Mijn dappere moeder, ze was er altijd voor me wanneer er iets met de kinderen was.
Er waren ook hele leuke ontroerende momenten. Ze heeft enorm genoten wanneer het kon.
Brieven van haar vader, in de jaren veertig geschreven aan zijn oudste dochter. Moet je die weggooien? Haar diploma's, al onze rapportjes van school. Het paspoort van mijn vader dat nog geldig bleek tot 1966, drie jaren na zijn dood. Ik heb het mee naar huis genomen, ik ben een vaderskind. Foto's van haar ouders, haar broers en zussen. Op een na heeft ze ze allemaal overleefd.
Straks is haar huis leeg, helemaal leeg. Wat blijft is alleen de herinnering, en de liefde die sterker is dan de dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten