Bij iedere slechte tijding doe ik mijn best om weer in balans te komen. Ik probeer wat extra te rusten, een stom televisieprogramma te bekijken, dat ontspant me soms enorm, ik probeer zo gezond mogelijk te eten, etc. Helaas, ik slaap slecht, ik rook weer, en soms vergeet ik gewoon boodschappen te doen omdat ik met hele andere dingen bezig ben.
Mijn moeder overleden, haar huis leegruimen, schoonmaken, de tuin schoon opleveren. Dat is één.
Mijn zusje kanker en ziekenhuisopnamen dat is twee.
Mijn zoon een auto-ongeluk, zoon heel, auto van omaatje kapot, dat is drie.
Tussendoor gezeur rond UWV, moet in beroep gaan.
Gezeur rond visumaanvraag, ze willen opeens een trouwcertificaat, een hoop werk voor mijn lief, en hoge kosten voor mij.
Iedere keer probeer ik verder te gaan, de moed erin te houden, sterk te zijn en waar mogelijk te ontspannen.
Gisteren werd mijn zusje geopereerd... en wat de chirurg zag viel hem tegen... Conclusie: er zal chemo of bestraling moeten volgen.
Nu trek ik het even niet meer. Het lukt me niet te ontspannen, mijn lijf doet zeer. Ik betrap mezelf op het overspannen van spieren, van mijn geest, mijn hart, mijn lijf.
Iedere keer probeer ik mijn eigen leven weer op te pakken, maar steeds gebeurt er iets. Het huis van mijn moeder is zo goed als leeg en schoon, mijn huis is vol en vies. Mijn moeders tuin is opgeruimd en netjes, de mijne is verwaarloosd en overvol. Iedere keer probeer ik 'iets leuks' voor mezelf te gaan doen, en iedere keer is dat het eerste dat ik afzeg voor noodzakelijke dingen die tussendoor komen, zoals ziekenhuisbezoek, het opvangen van de Kringloper etc.
En nu...
Vanmiddag wil ik mijn zusje bezoeken. Eigenlijk wilde ik gisteren al, maar ik had geen energie meer voor de trein en de bus en de tram en lopen etc. omdat ik de hele ochtend weer als een gek in mijn moeders huis en tuin had gewerkt. Mijn broertje was er wel, en mijn oudste broer had vanuit de States een mooi bloemetje laten bezorgen. Ik was er niet... en voel me schuldig.
Vandaag ga ik wel... en ik ben koud, rillerig, jankerig, kwetsbaar. Het idee dat ik alleen over straat moet, en mijn zusje in deze staat ga zien waar ik me machteloos over voel, het geeft me tranen en hartkloppingen.
Ik vind het wel even genoeg geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten