Wanneer je heel dicht bij het begin of het einde van dit aardse leven komt, dan ga je haast vanzelf nadenken over het invullen van je leven. Al weken ben ik in zo'n stemming dat ik terugkijk en stilsta bij gebeurtenissen waar ik normaal aan voorbij zou lopen. Een weemoedig gevoel, maar zeker niet negatief. Ik merk dat er bij mij ook een ongekende kracht, een wil om te leven naar voren komt. Ja sorry, ik nam het leven af en toe als een vanzelfsprekend iets, maar ik ben weer dankbaar voor mijn leven. Af en toe voel ik een enorme energie door mijn lijf gaan zoals ik die zeker de laatste jaren niet heb gevoeld.
Ik begon dit blog in 2010, en op dat moment vroeg ik me af waarom ik zo weinig energie had. In 2009 had ik CMV, een broertje of zusje van Pfeiffer gehad en ik bleef maar moe. Ik heb zelfs nog een tijd onderzocht of ik CVS, het chronisch vermoeidheidssyndroom had, maar toen ik maanden moest wachten alleen al om op een wachtlijst voor een CVS kliniek te komen, toen ben ik gestopt met zoeken.
Inmiddels ben ik er achter dat wanneer je je emoties niet verwerkt, door wat voor omstandigheden ook, dat ze vroeger of later er toch uit komen. Heel vaak fysiek, zo ook in mijn geval. Lichen Sclerosis, verzakte achterwand, en heel erg moe. Slapen schijnt een manier te zijn om niet te hoeven voelen, net als eten.
Ik kom er nu achter dat ik me sinds de dood van mijn vader, toen ik zes jaar oud en zijn lievelingetje was, het kinderlijke idee in mijn hoofd heb vastgezet dat ik zo onbelangrijk was dat mijn vader het niet nodig vond om te blijven leven.. Op dat moment heb ik de taak op me genomen om voor mijn moeder en meteen maar voor iedereen om mij heen, behalve mijzelf, te zorgen. Dat ben ik altijd blijven doen. Het verbaasde mij, toen ik hier achter kwam, want ik ben eigenlijk niet een verzorgend type. Ik weet ook niet of mensen om me heen het doorhadden maar emotioneel voelde ik me heel verantwoordelijk. Gaandeweg hield ik geen zelfbewustzijn over, ik besefte niet dat ik zelf iemand was met gevoelens en behoeften, omdat ik me steeds bezighield met hoe het met anderen ging, en met het draaiende houden van mijn gezin.
Ik voelde mij naast het verdriet, enigzins opgelucht, bevrijd, na het overlijden van mijn moeder. Dat gevoel verwarde mij, maar het lichtte het laatste tipje van de sluier voor me op, namelijk dat ik mij altijd verantwoordelijk heb gevoeld voor haar geluk.
Mijn kinderen waren haar enige kleinkinderen en ik betrok haar bij alles omdat ik wist dat ze dat zo leuk vond, en ze heeft er van genoten. Actief als ze was wilde ze altijd wel mee naar een museum, dierentuin of zwembad. In het begin was het natuurlijk ook gewoon handig met twee volwassenen en een buggie en een draagzak en bagage op stap te gaan. Later ging ik met haar zwemmen, dat waren hele fijne ochtenden voor haar. We dronken dan koffie en namen een broodje. Maar ik vergat mezelf, wat wilde IK nou?
Nu zijn de jongens groot en ik probeer het 'zorgen voor' los te laten, het zijn volwassen mannen die voor zichzelf verantwoordelijk zijn...
Opeens komt er af en toe het gevoel naar boven: 'Zo, nu ik!'
Ik denk na over wat ik met de rest van mijn leven wil, en hoe ik daar kan komen.
Een van de dingen die naar boven komen is het schrijven. Schrijven in combinatie met tekenen.
Het voelt alsof ik nu gewoon leuke dingen kan gaan doen en ik ben benieuwd naar wat er allemaal nog op mijn pad komt.
You go girl!!!!
BeantwoordenVerwijderen