Voordat ik vertrok zei mijn moeder een aantal keer dat ze er tegenop zag dat ik wegging. Ik lachte haar angst luchtig weg. Ach joh, die weken zijn zo om. (Hier in het internetcafe zitten verschillende tekens op andere plaatsen, of ze ontbreken, vandaar af en toe geen komma\s of dubbele punten.)
Na het eerste weekend belde ik haar, ze klonk heel kwetsbaar en vroeg verbaasd waar ik was. Eind van die week belde ik weer, ze klonk verkouden. Nog een paar dagen later kon ik haar bijna niet verstaan en ik had met haar te doen. Later die week toen ik heerlijk met vrienden zat te genieten in de schaduw van een grote boom op hun compound, we wilden net de attaya inschenken, ontving ik een smsje dat mijn moeder longontsteking had en vocht achter haar longen.Wat een schok! Ik kon niet wachten tot ik 's avonds het internet op zou kunnen om mijn mail te checken. Er was inderdaad een mail van mijn zusje waarin ze uitlegde dat mijn moeder naar het ziekenhuis moest maar niet wilde. Ze mocht daarop thuis blijven en mijn zus. broer en de dokter zouden haar om de dag bezoeken.
Ik voel me schuldig dat ik niet bij haar ben om haar te steunen. Mijn zusje zegt dat het niet nodig is om eerder terug te komen.
Wat een dilemma. Aan de ene kant geniet ik van elke dag samen met mijn lief, zijn familie en vrienden, en aan de andere kant gaat het thuis in Nederland niet goed. Ik vraag me af of ik eerder terug zal gaan, maar ik weet dat ik financieel gezien niet snel terug zal kunnen gaan naar mijn lief en mijn moeder zal zich ongelukkig voelen als ik voor haar eerder terug kom, dat weet ik zeker. Maar toch...
Dan ontvang ik van mijn broer een sms dat mijn moeder 's nachts is gevallen en haar pols heeft gebroken. Ik hoef niet terug te komen volgens hem. Wanneer ik deze sms ontvang zit ik net met mijn nieuwe schoonzusje in de keuken omdat ze me Afrikaans gaat leren koken. Wat een verwarring. Mijn arme moedertje, had ze misschien een voorgevoel? Zag ze daarom er tegenop dat ik wegging? Terwijl mijn schoonzusje en ik doorgaan met koken. sms ik met mijn broer. nee, er is geen reden om eerder terug te komen.
; s Avonds lees ik een uitgebreide mail van mijn zusje en mijn hart huilt.Ik zie voor me hoe mijn moeder 's nachts valt en met een blauw gezicht en een dikke pols naar de buurvrouw strompelt. die midden in de nacht mijn zus belt, die op haar beurt mijn broer belt. De hele zondag zitten ze op de eerste hulp. Er gaat iets mis en ze moet waarschijnlijk geopereerd worden. Eerst is mijn moeder opstandig en kwaad, later kalmeert ze. Ze is nu dus toch in het ziekenhuis terecht gekomen, iets wat ze niet wilde.
Ik schrik wanneer ik de details lees. Ik denk aan mijn broer in Amerika, die hetzelfde moet voelen als ik. Dezelfde twijfels, moet ik erheen of niet. Onmacht. Ik wil mijn moedertje bijstaan. Frustratie. hebben de jongens door hoe erg het is en nemen ze wel contact met hun oma op?
Ik uit mijn frustratie, angst en onmacht op een verkeerde manier en mijn lief en ik zijn even niet meer zo lief. Ik ga mokkend naar bed. Ik kan de slaap niet vatten. ik denk aan mijn moeder en aan mijn jongens. en aan mijn broer en zus die nog maar met zijn tweëen over zijn om voor mijn moeder te zorgen. Wanneer mijn lief me in tranen aantreft is hij weer de liefste van de hele wereld en vol overgave weet hij me te troosten en te kalmeren. We zijn weer blij met elkaar.
Net als ik tot de conclusie kom dat ik hier in Afrika, met mijn lief wel zou kunnen leven, word ik zwaar getest. Kan ik hen die me lief zijn wel achterlaten? Laat ik ze in de steek nu ze het moeilijk hebben? Ben ik een monster als ik voor mezelf kies?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten