Eindelijk zijn we weer samen, mijn lief en ik. Nou ja, samen. Hij heeft zijn werk, zijn studie, zijn familieverplichtingen. En toch zijn we samen. ‘s Avonds hebben we de mogelijkheid om lekker bij te praten, flauwe grapjes te maken, en elkaar eindelijk weer vast te houden, aan te raken, naast elkaar wakker te worden. Voor de meeste echtparen is dit heel normaal maar voor ons is elke dag samen een cadeautje. Elke nieuwe dag samen verbindt onze zielen vaster met elkaar. Tot de dood ons scheidt maar ook daarna blijven we met elkaar verbonden.
De band met de familie op de compound wordt ook steeds hechter. Iedere keer dat ik hier ben wordt ons leven meer met elkaar verbonden. We delen lief en leed en leren steeds meer wat we aan elkaar hebben. Ik hou van de mensen op de compound, de meesten in ieder geval, en ik denk dat ze ook wel van mij houden. Ik merk het als het nieuwe meisje Touray komt brengen, een wierook waarvan ze weet dat ik het zo lekker vind, of als ik de kamer van mijn ambiaanse zoon binnenloop en daar een foto van hem en mij samen op zijn muur zie hangen. Hij heeft er een hart omheen geschilderd. Hij is in een jaar tijd zo volwassen geworden.
Ik leer de ‘ echte’ zusjes van mijn lief kennen. Echte zusjes houdt in dit geval in dat er een bloedband is. Ze zijn niet van dezelfde vader en dezelfde moeder, zoals in Nederland het geval is bij echte broers en zussen, maar ze zijn jaren door hun gezamenlijke grootmoeder opgevoed. Een bijzondere vrouw die hen een betrekkelijk vrije opvoeding gaf in een overwegend Islamitisch land. Bovendien heeft ze hen liefde voor boeken en studeren meegegeven. Na haar overlijden is mijn lief geadopteerd door een familie waar hij nu nog woont. Natuurlijk was het heel mooi dat ze hem samen met zijn zoon, in huis namen, maar toch… Ik krijg vaak assepoester- associaties als hij vol respect over deze familie vertelt. Ik heb dan ook nauwelijks contact met hen, en ze lijken niet erg geïnteresseerd om de vrouw van hun broer te leren kennen. Ook dit zijn broers en zussen maar ze hebben geen (bloed-) band. De echte zusjes van mijn lief zijn hartelijke en gastvrije, zelfstandige vrouwen met leuke gezinnen. Tijdens deze reis worden we met elkaar verbonden. Ze voelen als mijn nieuwe zusjes en ze stralen dezelfde liefdevolle warmte uit als mijn lief zelf.
In de tijd dat ik hier ben gebruik ik al mijn zintuigen om het land en de gewoonten te leren kennen. Ik heb genoeg gezien en gehoord om te weten dat het leven hier niet gemakkelijk is. Maar ja, waar wel? In Nederland? Daar hangt het ook maar net van bepaalde factoren af of het leven een beetje makkelijk voor je is. De allerbelangrijkste factor hierin ben jezelf. Hoe sta je in het leven, ben je dankbaar voor wat er op je pad komt, of zie je alleen maar problemen. De verbinding tussen mij en Afrika wordt steeds sterker. De volgende stap is een woning voor mijn lief en mij. En zijn zoon. Ik werk hard aan het creëren van een werkplaatsonafhankelijk inkomen, zodat ik voor langere tijd of zelfs permanent in Afrika bij mijn lief kan blijven en samen met hem hier een toekomst op kan bouwen.
De verbinding tussen mijn Nederlandse leven en mij blijft altijd bestaan. Mijn na- en voorgeslacht zijn in Nederland. Laten we hopen dat het internet ons helpt om technisch de verbinding op zijn minst te onderhouden, zo niet te versterken.
Kortom, de verbinding tussen mijn twee levens heeft plaats. Er ontstaat een geheel waardoor ik steeds meer klaar ben om de overstap naar Afrika te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten