Dat geloof je toch niet: niemand wil zwarte katten. Een klein berichtje in zo’n gratis treinkrantje gisteren. Metro, Spits, de naam weet ik niet meer, maar het stond er echt. Dat kon ik niet zo maar over mijn kant laten gaan. Ik wilde direct een stukje schrijven, maar bedacht toen dat ik beter en dag kon wachten en ook op vrijdag de dertiende aandacht aan dit fenomeen kon besteden.
Vrijdag de dertiende, ongeluk. Zwarte katten zouden ook ongeluk brengen en dat is dan meteen de hoofdrede dat mensen geen zwarte katten willen. Nou heb ik een broer die op vrijdag de dertiende is geboren, en toevallig vandaag ook weer op vrijdag de dertiende jarig is, dus in onze familie zijn we niet bang voor vrijdag de dertiende.
Zoals je hier ziet, zijn we ook niet bang voor zwarte katten. Integendeel, ze zijn een belangrijk deel van ons leven. Sinds ze ruim tien jaar geleden in ons gezin kwamen hebben we lief en leed gedeeld, Waren het eerst nog kleine pluizige bolletjes waar de kinderen en ik met verbazing naar keken. Bewegende knuffels die ademden en, echt waar, windjes konden laten tot grote hilariteit van de kinderen. Konden ze in het begin nog rechtop onder de sofa door, of samen in die leuke rijstmandjes van Albert Heijn, tegenwoordig barst elke doos waar ze steevast samen in willen liggen uit zijn voegen.
Ik zweer bij zwart!
Dit is mijn ode aan onze zwarte katten: Magic Johnson en Luna. Geweldige huisgenootjes, die niets dan liefde en genot in het gezin hebben gebracht.
Op deze avond dat ik in een niemandsland tussen twee werelden zit, klaar om morgenochtend vroeg met het vliegtuig naar mijn lief aan de andere kant van de wereld te vliegen, ben ik meewarig, niet in de laatste plaats omdat ik de zwarte harige schatjes achter moet laten.
Ik heb ze uitgelegd dat ik weliswaar een tijdje wegga, maar dat ik echt weer terugkom, en dat ze zich over moeten geven aan de zorgen van lieve buren. Een hele handleiding heb ik voor de buren geschreven, want ja, qua aandacht zijn ze verwend. Terecht, want ze zijn intens lieve gemakkelijke katten, broer en zus uit hetzelfde nestje.
Ik kan me herinneren toen we ze net hadden dat er een vriendje van een van de kinderen zei dat hij ze saai vond, die zwarte katten. Hij had liever een kat met meer kleurtjes. Wat waren we verontwaardigd dat hij zo over onze katjes sprak! Hoe zeer ik ook van kleur houd, qua katten zweer ik bij zwart. Ik vind ze geweldig.
Het is inmiddels eind van de dag en ik heb geen idee hoe succesvol de acties om zwarte katten in het daglicht te zetten, door asiels zijn geweest, maar ik hoop dat mensen nog eens nadenken. Ze zijn namelijk geweldig, die zwarte katten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten