Het is zo stil, mijn mailbox blijft leeg. Al weken. Ik mis je, een onbestemd gevoel… We zijn eraan gewend om zo om de dag met elkaar te mailen, onze dagelijkse beslommeringen te delen. Vooral die onbenullige dagelijkse dingetjes, groetjes van familie en vrienden over en weer uitwisselen. Flauwe grapjes, tedere herinneringen, voorzichtige toekomstplannen, bevestiging van onze onbegrensde liefde voor elkaar. Troosten wanneer de vooroordelen hier of daar ons parten spelen. Je advies: ‘Trek je niets van ze aan, niemand weet hoe het tussen jou en mij is.’ Het overleg wanneer moeilijke tijden zich afspelen, de steun die we aan elkaar hebben, ik mis het, ik mis je.
‘Ach, wat ben je toch een meisje, mam,’ zegt mijn jongste zoon gekscherend. Hij legt me uit dat meisjes altijd meer aandacht willen dan een man kan geven (…) Ik lach mijn onbestemde gevoel weg, voor even. Ik stuur mijn lief een mailtje en leg hem uit dat het zo belangrijk is, zeker over zo’n afstand, om contact te houden. Die week lukt het ons om via Facebookchat bijna twee uur lang bij te praten. Ik merk dat hij onder druk staat, grote druk. Voor zijn studie heeft hij zich vastgelegd op zo’n zeven examens en werkstukken in heel korte tijd. Hij is dag en nacht bezig. Naast zijn baan, zijn college’s, zijn familieverplichtingen etc. Op die manier probeert hij vooruit te werken om af en toe vrij te zijn wanneer ik in januari/ februari bij hem ben.
De stroom valt regelmatig uit. Mijn lief moet dan studeren bij een ledlampje, of een kaars. Wanneer hij zit valt hij in slaap en midden in de nacht staat hij dan op om verder te studeren. Hij heeft thuis geen internet natuurlijk, dus om een mail te sturen moet hij het huis uit, naar een internetcafé waar hij eigenlijk niet graag komt vanwege gebrek aan privacy en de rondhangende jongeren. Vaak heeft hij gewoon geen credit om te bellen, omdat hij zijn zoon naar een goede, maar dure school probeert te sturen. Ik weet het, ik weet het heel goed, maar toch mis ik het contact.
‘Hij studeert zo hard om jou en zijn zoon straks een beter leven te kunnen geven.’ zegt mijn zoon terecht.
Misschien breekt de afstand me gewoon op. We zijn getrouwd in april, en we hadden een meer dan geweldige zomer samen, nu zijn we al weer maanden apart. De toekomst willen we samen zijn, samen doorbrengen, maar hoe. Sinds mijn salaris 30% achteruit ging is het eigenlijk onmogelijk geworden om nog naar mijn lief te gaan. Hij kan nooit van zijn leven een reis hierheen bekostigen, zijn hele maandsalaris is minder dan wat een tiener hier met een bijbaantje van een paar uur verdient. Het schattige huisje dat ik als door een wonder heb kunnen laten bouwen in zijn land is door omstandigheden niet geschikt om samen in te wonen. We hebben een eigen plek nodig. Bij zijn familie intrekken is geen optie, als geadopteerde zoon heeft hij een andere status dan de eigen kinderen. Tja. Bovendien zit het huis vol, inmiddels wonen er zo’n dertig mensen. Hij heeft geen eigen huis. Hoe komen we aan een huis?
Ik weet financieel niet hoe het me verder zal vergaan. Zal het me lukken een nieuwe baan te vinden, lukt het me mijn eigen bedrijfje op te zetten en uit te bouwen. Zoveel onzekerheden.
En toch, tegen alle logica in geloof ik dat het ons zal lukken om bij elkaar te komen en te blijven. Ik haal hierbij Paulo Coelho opnieuw aan, wanneer hij in de Alchemist zoveel zegt als dat het universum zich samenspant om jou te geven wat je wilt. (When you want something, the whole Universe conspires to help you realize your desire). Natuurlijk heb ik mijn momenten dat ik twijfel waar ik mee bezig ben, maar wanneer ik stil sta en luister naar mijn hart, mijn gevoel, dan weet elke vezel in me dat mijn lief en ik in de niet meer zo verre toekomst samen zullen zijn. Te beginnen met volgende zaterdag, dan vlieg ik weer naar hem toe om vier weken samen te zijn.
Sinds deze week begint het besef door te dringen dat ik echt ga, dat we echt samen zullen zijn voor een hele maand.
Laat ik mij over geven aan het vertrouwen dat het wel goed komt met ons, en nu gaan genieten van alles dat we wel hebben en meer is dan menig mens zal kennen, namelijk de onvoorwaardelijke liefde die je boven jezelf doet uitstijgen. De intense blijdschap wanneer we eindelijk samenzijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten