Maar toch; gisteren ontving ik het bericht dat een hele mooie, dappere, sterke, jonge vrouw (29) de strijd heeft moeten opgeven. Nog een laatste keer was ze naar haar zo geliefde Gambia gegaan, maar helaas moest ze eerder terugkomen omdat het niet meer ging. Ze was op. Met de laatste levenskracht die ze nog in zich had heeft ze een prachtig bedrijfje opgebouwd. Ret-urn, een bedrijf in mooie, persoonlijke houten urnen die in de Gambia worden gemaakt. De enige keer dat wij elkaar fysiek ontmoetten was toen de houtbewerkers na een verblijf in Nederland terug naar huis gingen, en zij me vroeg een oogje in het zeil te houden. Natuurlijk deed ik dat, hartstikke leuke vlucht gehad waarin Pa honderduit vertelde. Gisteravond hadden Pa en ik een troostend gesprekje via Facebookchat. Oh, Modern times!
Lieve Lonneke, rust zacht!
Eindelijk bevrijd van je pijn, maar helaas ook van hoop.
Ik zit alleen thuis, dat doe ik vaker, maar vandaag voel ik me een beetje allenig. Mijn lief zo ver weg, en het troost me nauwelijks dat ik hem bijna weer zie. Mijn jongens, mijn grote mannen, allebei met hun meisjes het leven aan het vieren. Ik ben blij voor ze. We hebben zo’n heftige tijd gehad samen, soms apart, dat het alleen maar goed is dat we nu weer ieder ons eigen weg verder gaan.
Toch doet het af en toe zeer, de oude angsten zijn nog niet helemaal verdwenen. Hoe hard ik ook probeer, en zeker op lange termijn heb ik er alle vertrouwen in, soms zie ik mijn grote mannen nog als kleine jongetjes, en dan denk ik: ‘Ach God, moet het nou zo moeilijk allemaal’. Maar ze zijn jong en energiek en ze komen er wel.
Eind van het jaar, op naar het jaar 2012.
De stormen die 2012 aankondigen zijn al tijden bezig. In de wereld met alle klimatologische rariteiten, met allerlei vreemde gebeurtenissen, zoals een Arabische lente en wat daarvan over blijft, een al dan niet vermeende economische crisis, en wat al niet meer. Stormen die in en tussen mensen razen, hoeveel mensen ken je niet die het niet meer trekken, het ritme van deze maatschappij. Mensen die door ziekte en/ of werkloosheid zichzelf moeten herdefiniëren. Vaak is dat uiteindelijk een cadeautje, maar in het begin voelt het meestal niet zo. Mensen die elkaar de vreselijkste dingen aan doen, waar je met je verstand niet bij kunt.
Toch, en toch, geloof ik dat we de goeie kant op gaan. Er ontstaat langzaamaan een tegenreactie, een voorbeeld vind ik Occupy, protest tegen de verzakeling en het materialisme. Trendwatchers spreken wel van de nieuwe zestiger jaren: Love, Peace & Happiness. We zullen met zijn allen andere keuzes moeten/ willen/ gaan maken. De veranderingen die ons nog te wachten staan zijn misschien niet altijd makkelijk, maar ik vertrouw erop dat de veranderingen verbeteringen zullen zijn.
Ik duik vandaag onder in prettige boeken, dagboeken, misschien een mooie sentimentele film op televisie, en ik wens jullie allemaal een goed veilig uiteinde, en dat 2012 al zijn beloftes waar mag maken.
Tot in het nieuwe jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten