Het is de ochtend van de eerste kerstdag. Ik hoop dat iedereen het naar zijn zin heeft, zich veilig en geliefd voelt. Eigenlijk hoop ik dat iedere dag en voor iedereen. Ik moet bekennen dat kerstmis geen grote rol in mijn leven speelt. Er staat geen boom in huis, maar dat komt vooral omdat ik geen ruimte heb. Het huis is vol, op veel manieren. Een ding dat opvalt aan kerst is het vele eten. Nog steeds worden er karren vol eten ingeladen. Ik erger me er niet meer aan, en ik zal zeker niemand er om veroordelen, maar persoonlijk hou ik meer van de eenvoud, ook met kerstmis. Komt dat even goed uit met mijn budget…(grapje). Er zal wel een oorzakelijk verband zijn tussen mijn budget en mijn behoefte aan eenvoud…hmm, daar duik ik nog een keer dieper in. Niet nu.
Ik mis mijn lief, meer nog dan op andere dagen. Dat is iets dat december met me doet, het maakt me melancholiek en het doet me mijn lief missen. Net nu hoor ik bijzonder weinig van mijn lief. Hij is keihard aan het studeren, opdrachten aan het schrijven, etc. en dat alles naast zijn werk en vele familieverplichtingen. Hij heeft geen eigen internetverbinding en moet dus het huis uit om online te kunnen. De internetcafè’s zijn niet altijd fijne plekken om rond te hangen, weinig privacy. Je geheugenstick wordt gemakkelijk geïnfecteerd met een virus, bovendien moet je maar net ‘credit’ hebben. Ik kan thuis aan de computer wanneer ik maar wil, al is het midden in de nacht, en ik heb een vaste verbinding met een vast abonnement. Ook niet goedkoop maar ik voel het niet per keer dat ik online ga. Toch mopper ik weleens wanneer ik bijna een week niets heb gehoord. Zeker wanneer ik hier met allerlei zaken rondloop die ik zou willen bespreken, en het gevoel krijg dat de afstand te groot wordt wanneer de communicatie basaal wordt. Ik wil weten hoe het met hem gaat, wat hij meemaakt in zijn dagelijks leven en ik mis hem gewoon. Hij studeert zo hard om zijn zoon en mij straks een beter leven (materieel) te kunnen bieden, maar soms vergeet ik dat en dan vind ik dat alles van mijn kant moet komen. Zo ben ik net weer gestart met het invullen van een nieuwe visumaanvraag, de strijd rond het vorige visum zit nog vers in mijn geheugen. Wanneer ik weinig van mijn lief hoor denk ik soms heel even:’Ja, waar doe ik dit eigenlijk voor’. Onredelijk hè, ach ja.
Ondertussen zijn er hevige stormen in ons gezin. Heel existentieel, soms pijnlijk, soms mooi, uiteindelijk goed. Ging het eerst vooral tussen de jongste zoon en mij, plotseling is er een heel opvallende rol voor de oudste weggelegd. Ik probeer te begrijpen waar zijn houding vandaan komt, en soms lijkt het zelfs een machtstrijd tussen hem en mij, over het hoofd van de jongste. Bizar. Tegelijk sta ik te kijken van mijn veranderde houding, ik ga meer dan vroeger staan voor wie ik ben en waar ik in geloof. Of ik er een aardiger mens van word, betwijfel ik weleens. Het lijkt in ieder geval wel beter voor mijn gezondheid om mijn gedachten uit te spreken en niet alles maar te slikken voor de lieve vrede, de harmonie in en uit huis. Spannend dus.
Ook dat is eind december: een grote schoonmaak.
