Het einde van het jaar is altijd een periode van terugkijken en overdenken, maar dit jaar meer dan anders. Er hangt iets in de lucht, al een tijdje zijn we bezig om onszelf en elkaar los te maken, te bevrijden van het verleden, en ons klaar te maken voor de toekomst. Wij als gezin, als moeder, zoon en zoon.
Was ik door omstandigheden in het nog niet eens zo verre verleden vooral bezig met de jongste zoon, op dit moment hebben de oudste en ik iets uit te werken. De huidige periode staat in het teken van de grote reflectie, op mijn leven, op ons leven, op het verleden en het heden, en soms kijk ik vooruit.
Bijna twee maanden geleden schreef ik mijn lieve oudste zoon een lange brief waarin ik terugkijk op ons als gezin toen we nog samen in een huis leefden. Ik bied hem mijn excuses aan voor steken die ik heb laten vallen als hoofd van het gezin, maar boven alles ontsla ik hem van de verantwoordelijkheid voor zijn broer en voor mij.
Mijn oudste zoon is een gevoelige serieuze man die zijn verantwoordelijkheid neemt. Als oudste zoon zonder vader moet hij onbewust de vaderrol over hebben willen nemen, zeker toen ik ziek werd, en in zijn ogen zwak. Ik heb me nooit echt gerealiseerd hoe zwaar hij zijn taak moet hebben opgevat en gevoeld, zeker toen zijn broertje ook nog eens de nodige heftigheid het gezin in bracht. De oudste is een zeer loyale broer die ondanks alle gekkigheid voor zijn broertje door het vuur gaat en als eerste klaar staat om waar nodig weer te ruimen.
In genoemde brief heb ik hem bevrijd van zijn verantwoordelijkheid voor ons. Ik heb hem uitgelegd dat zijn broer en ik, net als hij, ieder ons eigen pad moeten gaan en zelfs recht hebben op onze eigen fouten en ook onze eigen successen, net als hij.
Sinds die brief is er iets aan het veranderen. Mijn oudste zoon lijkt zich weer te openen, en er is een ontspanning, bevrijding over hem gekomen. Maar het verleden heeft zijn sporen nagelaten, bij hem net zo goed als bij mij en bij zijn broer.
Vorige week was er een laatste stuiptrekking in de vorm van een aantal zware telefonische gesprekken waarin hij zijn zorg over zijn broer uitsprak. Het was een knoop uit het verleden die nog ontward moest worden. Door deze gesprekken kon ik ook mijn eigen angst en pijn herleven en daardoor hopelijk loslaten.
Hoe wonderlijk is synchroniciteit. Op het moment dat het verleden los komt en de ballast gaat stromen, begint voor mijn oudste ook de materiële beloning voor al zijn harde werk te stromen. Vandaag kwam hij langs, helemaal in het nieuw gestoken. Wat een heerlijk gevoel. Samen met zijn broer deed hij boodschappen en bereidde hij een geweldig feestelijke derde kerstdagmaaltijd. Aandoenlijk hoe die twee zo samen bezig waren. Ik genoot.
Er wordt veel geheeld deze dagen, het is niet altijd makkelijk maar erg mooi.
We ronden onze periode als gezin af en bereiden ons voor op ieders eigen toekomst, waarin altijd ruimte en heel veel liefde voor elkaar blijft.
