Soms vraag je je af of je er goed aan hebt gedaan om überhaupt je bed uit te komen. Vandaag is zo’n dag. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend, maar ik heb al een hevige discussie achter de rug met een vrouw die me zou helpen met de zakelijke kant van Humble™. Het leek een hartstikke leuk contact en de samenwerking stimuleerde me om een stapje verder te gaan dan ik uit mezelf zou doen. Ik vond het ook heerlijk om met haar te sparren. Maar de lol was van korte duur. Ik kreeg steeds minder reacties. Er speelde een hoop in haar privéleven dus daar had ik alle begrip voor. Op een gegeven moment hoorde ik niets meer en vanochtend schreef ik een mail met het voorstel om de zaak maar af te ronden en er een punt achter te zetten. En ja, ik zei haar eerlijk dat ik teleurgesteld was in de samenwerking.
Niet veel later ging de telefoon, en ijzige stem die me voor van alles en nog wat uitmaakte, en dat ze … Nou ja, je snapt het. Natuurlijk vind ik het rot voor haar wat ze allemaal meemaakt en ik heb alle begrip maar ik ben niet helderziend. Laat even weten dat er wat aan de hand is. Om me nu een stalker te noemen omdat ik gewoon informatieve mails blijf sturen en vanochtend probeerde te bellen, tsja. Kom op. Over dus, afgelopen, klaar. Sadder but wiser, zal ik maar zeggen.
Er zijn meer contacten die me storen op het moment. Ik kan niet overal diep op ingaan hier, maar soms ben je gewoon teleurgesteld in mensen die je in meer of mindere mate als vriend beschouwt. En als er zo een paar tegenvallers tegelijk zijn, dan vraag je je toch af. Zou IK misschien…? Zo moeilijk ben ik toch eigenlijk niet, is dat nou een gevolg van dat aan jezelf werken, grenzen leren stellen? En ben ik daar dan wel blij mee? Nou ja, dat soort dingen dus.
Terwijl eigenlijk ben ik rauw, heb ik verdriet en ben ik beetje bang of onzeker. Nadat mijn jongste weer een baan kwijtraakte nog voordat hij goed en wel was begonnen, gingen er wat balletjes aan het rollen. Mijn oudste was het weekend thuis en met zijn drieën hebben we een felle strijd gestreden. De strijd bracht ons zo vreselijk dicht bij elkaar, dat is prachtig. Maar er kwam zoveel oud zeer boven, angsten, onbegrip. Echt zwaar. Om een lang verhaal kort te houden en betrokkenen hun privacy toch nog wat te gunnen, zal ik niet verder uitweiden. We hadden besloten dat er vanochtend naar de huisarts zou worden gegaan om te kijken hoe we een stap verder kunnen komen. Een moeilijke beslissing, een soort erkennen dat er wellicht meer aan de hand is…etc. En toen bleek de huisarts op vakantie deze week. Fijn voor hem, alle recht van de wereld op vakantie, maar waarom juist nu?
En nu? Daar zitten we. Een beetje onwerkelijk, ontheemd. Plannen vallen stil, contacten verbreken, anderen zijn juist intenser dan ooit.
We zijn hard op weg naar 2012 met alle stormen in- en extern.
