Wanneer je een weblog bijhoudt is het belangrijk dat je regelmatig een nieuw stukje schrijft. Waar schrijf je nou over? Meestal komen de onderwerpen vanzelf, het zijn de dingen die je bezig houden waar je over schrijft.
Mijn weblog heeft als hoofdthema, hoe ik weer de draad van mijn eigen leven oppak na jaren alleenstaand moederschap. Wie mijn weblog regelmatig volgt kan in grote lijnen mijn leven volgen. Is dat nou nodig, alles op het internet zetten? Nee, het is niet nodig. Wel leuk en soms eng. Voor mijn doen vertel ik vrij veel, mijn verhalen zijn persoonlijk, maar ik wil voorkomen dat het een dagboek wordt. Daarmee bedoel ik dat ik op zo’n manier probeer te schrijven dat het weliswaar persoonlijke verhalen zijn maar dat ze ook voor anderen herkenbaar zijn, dat een lezer denkt, hee, zo kan dat ook, ik doe het zus of zo. Of dat je als lezer even nadenkt over je eigen leven en keuzes die je daarin maakt. Wanneer dat lukt, en ik krijg af en toe reacties die daarop wijzen, dan is mijn doel bereikt. Daar komt bij dat ik graag schrijf, het is voor mij een vorm van beeldende kunst, zoals je met een schilderij een beeld geeft kun je dat ook met een tekst doen. De basis, het van niets iets maken, dat is het aspect dat me het meeste boeit. Eerst is er niets, niets tastbaars tenminste, en na afloop is er iets dat herkend kan worden door anderen. Boeiend, fascinerend is dat
Natuurlijk zijn er situaties, onderwerpen, gedachten waar ik niet over schrijf of niet over kan schrijven, dan wel het niet op het wereld wijde web plaats. Soms loop ik dan tegen grenzen aan die niet altijd vast liggen. Mijn kinderen zijn een groot deel van mijn leven maar ik vertel maar mondjesmaat over ze, ze hebben recht op hun privacy natuurlijk. Mijn grote liefde vormt ondanks, en ook wel eens dankzij, de grote afstand een belangrijk aspect van mijn gevoels- leven. Ik vertel meer niet dan wel over deze prachtige man. Waarom, omdat sommige dingen echt privé zijn en mogen blijven. Een voorbeeld hiervan is ons huwelijk. Ik wilde een stukje schrijven over ons, op 1 april jl. zijn we getrouwd, het was een hele bijzondere gebeurtenis die ons beide heel gelukkig maakt. Het bleek toen dat het zoveel aspecten omhelst dat ik er niet over kon schrijven, gevoelsmatig zit het zo diep dat ik nog niet eens een overzicht heb van wat het huwelijk met deze man voor mij betekent en daardoor kon ik er niet over schrijven terwijl ik dat wel wilde. Ik heb nu alleen een vermelding en een foto geplaatst. Dat kan ook. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die juist over een Moslimhuwelijk in een voor velen onbekend land graag meer hadden willen lezen. Helaas, misschien komt dat later nog wel eens.
Er zijn ook dingen die mijn tijd, energie en gedachten bezighouden maar waar ik niets over publiceer omdat ik er nog midden in zit. De visumaanvraag bijvoorbeeld, deze verkeert in een stadium waarin het me beter lijkt even niets erover te zeggen, en hetzelfde geldt voor mijn naderende ontslag. Tactische overwegingen die ik nog even voor mezelf moet houden.
Het gekke is dat er wel eens momenten zijn, hoewel niet vaak, dat ik denk, nou weet ik echt niets te schrijven. Ik ga dan zitten en onverwacht komt er toch een heel verhaal uit mijn vingers. Het is leuk dat je jezelf kunt verrassen met wat je schrijft, of schildert.
Daar schrijf ik zoal over.
