Na het afgelopen weekend waarin ik de bodem bereikte en in wanhoop raakte, had ik niet gedacht dat ik me nog kon voelen zoals ik me nu voel. Ik voel me vrij en optimistisch. Ik heb een week gekregen, misschien zelfs twee om bij te komen van de wanhoop en de angst of het ooit nog goed zou komen met me. En vandaag heb ik er vertrouwen in dat het kan, dat het goed kan komen met me.
Een paar weken terug ben ik aan een opknapprogramma begonnen bij het re-integratiebureau waar ik het eerder over had en dat nu een zorgafdeling erbij heeft. Na een intake- gesprek met een psychiater en met een psycholoog, en een videoanalyse had ik vanmiddag een fitvisie uurtje op het programma staan. Met de energie van een zoutzak kwam ik vanmiddag op het bureau aan, ik verklaarde me voor gek maar tegelijk wist ik dat bewegen dat stofje in je hersenen vrijmaakt waardoor je beter kunt voelen. Dat is waarom ik mijn best doe om hoe ik me ook voel, iedere dag minimaal een half uurtje te bewegen. Dat is het minste. Een uur lang had ik bijna privé begeleiding op de fitnessapparaten. Gaandeweg werd het steeds leuker, ik voelde mijn vermoeidheid wegzakken en er kwam een trots voor terug. Trots en dankbaarheid, dat mijn lijf nog een restje kracht over had om de oefeningen te doen. Wat een zege om in een veilige omgeving te zijn waar ik me even niet hoef te bewijzen, waar een ander rekening met mij houdt in plaats van andersom, waar de begeleiding voor mij zorgt, waar ik dat zelf kennelijk steeds weer vergeet. ‘We gaan stoppen voor vandaag,’ werd er gezegd terwijl ik er nog niet doorheen zat. ‘Kijk maar niet zo verbaasd. Je hoeft niet alles te geven dat je hebt.’ Ik voelde me betrapt. Ik was van plan om dat wel te doen. ‘Ja, dat zie ik, en ik zie waarom je hier bent, dus let ik op dat je op tijd stopt.’ Wat een nieuwe ervaring dat iemand zorgzaam voor me is waar ik dat zelf ben verleerd.
Ik kan nu eindelijk serieus puin gaan ruimen, verkeerde gewoontes die ik mezelf heb aangeleerd om te overleven. Gewoontes die nodig waren zolang de kinderen klein waren zodat ik overeind bleef, maar die nu overbodig zijn geworden. Oude gewoontes die me nu in de weg zitten. Oud zeer, dat verwerkt moet worden. Nu is de tijd om te beginnen aan de volgende fase in mijn leven. Een leven waarin ik vrolijker wil zijn, zorgelozer dan ik lang ben geweest.
Dat vraagt om een rituele afsluiting! Ik belde mijn Benjamin die langs zou komen, met de vraag of hij iets heel engs durfde te doen, namelijk mijn haar afscheren met de tondeuse. Hij moest even slikken en zei toen dapper: ‘Okee, ik doe het.’ Helaas kwamen we er achter dat de tondeuse bij mijn andere schatje thuis ligt. Wat een afknapper. Niks rituele afsluiting. Toch blijft het idee in me rondspoken. Wie weet dat ik morgen opeens bij een dappere kapper langsga…
Het begin van een nieuw leven, samen met mijn lief die nu nog zo ver weg maar toch zo dichtbij is. Samen met twee volwassen zoons die ik hun eigen fouten leer te laten maken en vooral hun eigen mooie weg leer te laten gaan.
