Ik wil gelukkig zijn. Niet constant maar wel af en toe. Ik probeer heel hard om te kijken naar de mooie dingen die er zijn. Er zijn heeeele mooie dingen in mijn leven.
Door arboarts en UWV gedwongen probeer ik hele dagen te werken, terwijl ik weet dat het nu niet goed voor me is. Er staan financiële sancties tegenover als ik dat niet doe. Er staan gezondheidssancties tegenover als ik het wel doe. Zelfgenezing, het pad dat ik probeer te volgen. Luisteren naar de innerlijke stem, luisteren naar je lichaam. Ik hoor ze schreeuwen˸ Neeeeeeeeee, niet doen. Neem even tijd voor jezelf. Ik negeer de stem en voel me daar slecht over, Hoe kan ik genezen als ik de stem negeer. De instanties die er voor de burger zouden moeten zijn, ze zijn ziekmakend en ziekhoudend en ze geven je een laatste nekslag. Hoe kan dat nou. Hoe vind ik een manier om voor mezelf te zorgen en tegelijk de instanties met hun desinteresse tevreden te houden.
Ik ben net begonnen aan een zorgtraject bij een re-integratiebureau waar ik ruim vijf jaar geleden mee te maken had. Intake, psychiater, psycholoog, video/analyse. Iedere keer nemen ze ruim de tijd, wel twee uur lang per keer. Ik voel me er gehoord, stuk voor stuk zien ze dat ik volkomen uitgeput ben en hooguit een paar uur per week kan werken. Mijn werkgever heeft opnieuw een second opinion bij het UWV aangevraagd omdat hij ziet dat ik het niet redt. Volkomen kapot ben ik nu al een paar keer op een bank in slaap gevallen tijdens het werk. Ik schaam me tegenover de jeugdige en energieke collega´s, toch kan ik niet anders. Ik probeer zo hard om het te kunnen en ik kan het niet. Vandaag ging ik ruim voor tijd naar huis en verwonderde mij erover dat ik veilig mijn huis bereikte. Het leek of ik in trance was onderweg, ik ging stap voor stap omdat ik de hele weg naar huis niet kon overzien. Thuis heb ik urenlang geslapen. We weten niet wanneer het UWV tijd heeft voor een 2nd opinion, eigenlijk een 3th opinion inmiddels. Tot die tijd moet ik mij absoluut aan het opbouwschema van de arboarts houden. Dat schema houdt in dat ik vanaf volgende week weer 32 uur aan het werk moet.
Wanneer ik 32 uur werk kan mijn baas me beter melden en mij eindelijk ontslaan. Wat een ironie. Ik ben niet beter. Ik vecht tegen mijzelf om aan de 32 uur eis te voldoen, en dan word ik ontslagen. Die twee hebben niets met elkaar te maken volgens mijn baas. Volgens mij wel, ik namelijk één persoon, en niet twee verschillende personen.
Ik wil zo graag energie overhouden om dingen leuk te vinden, ik zou ook heel graag dingen doen die ik echt leuk vind, maar ik heb de energie niet. Vanochtend las ik een berichtje dat chronisch zieken teveel onder druk staan van regels en administratieve zaken waar ze zich aan moeten houden. Die druk remt de kwaliteit van hun leven. Het is waar en ik vind het heel erg.
Terwijl ik versleten op de bank lig komen er twee lieve sms’jes van mijn lief aan, hij zegt dat ik de liefste van de wereld voor hem ben, en hij vertelt me hoe blij hij met me is. Ja, ik heb genoeg om voor te blijven leven. Ik doe mijn uiterste best om overeind te blijven voor als hij straks zes weken bij me mag zijn. We gaan er een feest van maken, ondanks arboarts en UWV.
