De kogel is door de kerk, ik ben mijn baan kwijt. Gisteren heb ik gehoord dat mijn functie wordt opgeheven. Dat bericht kwam toch nog onverwacht, ik wist wel dat de functie al werd uitgehold in verband met reorganisatie binnen het bedrijf, maar echt opgeheven dat zag ik nog niet aankomen. Het gekke is alleen dat ik omdat ik in de ziektewet zit niet kan worden ontslagen, er verandert daardoor nog niet direct veel voor me. Ik blijf voorlopig bezig met reïntegreren en dat gaat alsnog verdomd langzaam. Pas wanneer ik beter ben zal ik worden ontslagen, en dat is tegelijk een raar idee natuurlijk. Ben ik nu blij dat ik ziek ben? Nee, dat kan ik niet bepaald zeggen. Ik wil niets liever dan mijn leven weer oppakken, vol energie en weer dingen ondernemen. Mijn collega die niet ziek is en voor een deel hetzelfde werk doet staat wel direct, nou ja binnen een paar maanden op straat. Voor mij duurt dat nog even, niemand weet hoe lang.
Op een bepaalde manier ben ik ook opgelucht, ik voelde me naar het bedrijf toe opgelaten omdat ze steeds vervangers moesten inhuren en omdat niemand wist hoe het nou verder gaat mijn ziekzijn en vooral hoe lang het nog gaat duren. Voor de functie is het ook niet ideaal dat er steeds anderen in de administratie en de database werkten, en nu de functie ophoudt hoef ik me over dat aspect geen zorgen te maken.
Wanneer er een deur sluit gaan andere deuren voor je open. Cliché, maar wel waar. Natuurlijk maak ik me zorgen om mijn inkomen dat op een gegeven moment zeker 30% zal dalen en de rekeningen moeten toch betaald worden. Aan de andere kant is het belangrijk dat ik nu echt keuzes maak waardoor ik mijn eigen pad ga volgen en ik moet er op vertrouwen dat wanneer ik mijn eigen pad eindelijk durf te volgen dat het universum zorgt dat ik ontvang wat ik nodig heb. Mijn eerste neiging is om vacatures te zoeken waar ik op zou kunnen reageren, maar al doende besef ik dat ik helemaal niet in staat ben om te werken, ik zit niet voor niets al maanden thuis. De re-integratie verloopt zelfs veel trager dan gedacht en gehoopt.
Nu de zaken toch zo liggen kan ik beter de tijd die ik nu van hogerhand krijg gebruiken om te kijken wat nu echt mijn pad is, hoe geef ik vorm aan mijn legende. Plannen maken is één ding, maar ik loop lang genoeg rond om te weten dat plannen maken een illusie is, het leven neemt zijn eigen wending. Ik moet en mag nu vertrouwen op het universum dat er op mijn pad komt wat ik nodig heb. Ik mag de touwtjes uit handen geven en allereerst zorgen dat ik de grote schoonmaak in mijn lichaam en geest zijn beloop laat hebben. Wellicht ben ik daarna klaar om de grote sprong naar Afrika te wagen en eindelijk met mijn lief een dagelijks leven delen. Ik heb nu nog geen idee, nog minder dan eerst, hoe ik mijzelf daar kan onderhouden, maar ook daar moet ik vertrouwen dat er zich een oplossing aandient. Alles is onzeker op dit moment, maar hoeveel zekerder is je situatie wanneer je een vaste baan, een eigen huis, en een pensioen hebt. Voor het leven zelf geldt geen enkele verzekering, het komt zoals het komt.
Ik ga me nu eerst genieten van het vooruitzicht dat mijn lief en ik binnenkort samen zijn, al is het voor drie weken. En ik geniet van mijn grote mooie zoons en hoe ze hun leven vormgeven.
Elk verlies van (schijn-) zekerheid biedt nieuwe mogelijkheden. Ik ben er klaar voor.
24-02-‘11
