Na twee dagen, slechts twee dagen, in hogere sferen te hebben verkeerd vanwege koorts, werd ik vanochtend wakker met mijn voeten weer enigszins op de grond, en dus kon ik mij nu wagen aan een serieuze taak: het vervolg van de visumaanvraag en het bezwaar hiertegen. De afgelopen week ontving ik toch redelijk onverwacht een grote enveloppe van de IND, de Immigratie- en Naturalisatiedienst.
Wij, mijn grenzeloos verliefd lief, en ik, hadden besloten dat we de kerst en oud en nieuw van het afgelopen jaar samen zouden vieren in Nederland, dan kon mijn lief eindelijk mijn zoons en mijn moeder en verdere familie en vrienden leren kennen. Nou woont hij in een land waarvan de inwoners een visum moeten aanvragen mochten ze in ons kikkerlandje, dit blijkbare paradijs op aarde, op visite willen komen.
Zo gezegd zo gedaan, wij vroegen ruim op tijd een visum aan. We vulden ons hele hebben en houden in, maakten van alle bewijzen kopieën. De meest intieme details, nou ja, zelfs voor de IND hebben we onze grenzen natuurlijk, maar toch. En toen: Wachten wachten wachten, de dag dat hij hier zou komen ging voorbij zonder dat we uitsluitsel hadden. Om een lang verhaal kort te houden, hem werd een visum geweigerd, en wel op verschillende onterechte gronden, zo bleek na herhaald en herhaald en herhaald navragen.
Na de teleurstelling bleef de belediging. Mijn lief schreef een uitgebreid en zeer eloquent bezwaarschrift, en met veel moeite vanwege een sluiting van het plaatselijke consulaat vanwege kerstvakantie en de eis om de papieren niet per e-mail maar per ouderwetse post naar Nederland te sturen -wel eens geprobeerd een brief van daar naar hier te krijgen?- lukte het hem om dankzij Nederlandse toeristen die net op tijd terug naar Nederland gingen en de post voor hem op de bus wilden doen, om net binnen de sluitingstermijn te reageren. Ik verwachtte niet echt om een reactie te krijgen, maar tot mijn verbazing ontving ik deze week, terwijl zoals gezegd mijn hoofd wat beneveld was vanwege koorts, een maar liefst 16 pagina’s tellende vragenlijst.
Wat mij verbaasde is dat het grootste deel van de vragen over de familie en leefomstandigheden van mijn lief gingen. Vragen waarvan ik de antwoorden niet zo direct wist en die ik dus per mail aan hem heb gevraagd en per mail van hem heb teruggekregen. Ik vraag me af wat hier het nut van is, waarom stellen ze de vragen niet rechtstreeks aan hem. Mochten ze mijn parate kennis over zijn familie willen toetsen dan zijn daar effectievere methoden voor, maar ja, de geboortedagen van zijn ouders, de sterfdag van zijn veel te jonge moedertje, hun namen, de namen van alle broers en zussen, en ga zo maar door, dat zijn toch niet echt onderwerpen die je uitgebreid met elkaar bespreekt, en je vraagt je af of die kennis of het ontbreken daarvan een bewijs van onze liefde voor elkaar zou bieden.
Vanochtend was mijn hoofd weer helder genoeg voor het urenlang verzamelen van gegevens, zo moest ik opnieuw mijn arbeidscontract en loonpapieren van de afgelopen drie maanden weer inleveren, mijn stempels in mijn paspoort willen ze zien, en ga zo maar door. En ik heb weer een datum in de zomervakantie geprikt waarop ik mijn lief uitnodig, want hij kan alleen op uitnodiging komen en ik moet mij garant stellen zodat, als hij niet terug zou gaan, ik de komende vijf jaren voor de kosten opdraai. Je zou zeggen dat er met al die formaliteiten weinig romantiek overblijft, maar wees gerust, dat valt wel mee.
Maandag ga ik de brief laten aantekenen voor ik hem (op tijd!) terugstuur, stel je voor dat we weer weken, maanden wellicht wachten op een reactie, uiteindelijk weer gaan bellen en navragen en dan zeggen ze: “Hu, nee hoor, die hebben we nooit ontvangen.”
Het verhaal moet worden vervolgd.
05-02-2011
