De laatste tijd was ik aan het wegzakken, wegzakken in gezeur en gemiezemuis. Ik verloor de grip en vergat wat ik juist aan het leren was. Negatieve gedachten en hersenspinsels voerden een tijdje de boventoon. Het lukte me niet te ontspannen noch te relativeren. Een vervelend gevoel is dat en ik wist me er niet uit te trekken.
Mijn jongste zoon die momenteel wat vaker thuis is, keek het zo eens aan en besloot in te grijpen. “Vertel nou eens wat je dwars zit mam.” Hij liet me praten en praten, alle tegenstrijdigheden en knopen in mijn gedachten liet hij de revue passeren en probeerde er een lijn in te zien. De pagina’s van dit blog die ik heb uitgeprint, pakte hij er zelfs bij en hij las enkelen terug, Hij was een tijd stil en zei toen dat hij niet snapte dat ik in het begin, en zelfs vlak na die moeilijke tijd met hem een paar maanden terug, zo krachtig en sterk naar voren kwam, terwijl ik, wat ik zelf ook al had bemerkt, de laatste tijd zeurde en negatief was in mijn teksten. Confronterend, dat is waar.
De oudste zoon heeft prachtige meditatiemuziek geschreven, en de jongste zoon wilde dat ik deze eens rustig ging beluisteren. “Daar heb ik geen zin in, ik heb er de rust niet voor.” Hij ‘dwong’ me om het toch te doen. Ik deed het. Hij gaf me de muziek en twee oordopjes, en gaf me een pen en papier. “Schrijf alles op dat in je opkomt terwijl je luistert.” Ik deed het.
Voor het eerst sinds tijden kwam er een rust over me zoals ik lang niet had gekend, er rolden prachtige, krachtige, positieve teksten uit mijn hand, en eindelijk voelde ik me vredig. Ik was gelukkig, en zag het verschil tussen dagelijkse beslommeringen die eigenlijk niet zo erg zijn als ze lijken, en ik zag het grotere geheel, waarin ik een gezegend mens ben. Twee prachtige zoons die echt met hun moeder begaan zijn, en bovendien prachtige mensen zijn geworden. Een prachtige liefde, weliswaar op afstand, in de namiddag van mijn leven, een lief die onvoorwaardelijk van me houdt en altijd de goede woorden weet te vinden. Bovendien een ticket op zak om over een paar weken mijn lief weer te gaan zien, wat wil je nog meer.
Lang had ik me niet zo tevreden en ontspannen gevoeld. Wat een rijkdom zo’n zoon, wat een rijkdom zulke zoons, Wat heerlijk om met hun hulp de knop om te zetten en weer te kunnen genieten van wat ik ben en wat ik heb, in plaats van me te laten leiden door angst voor het verliezen van een baan, waar ik niet eens zeker van ben, en door dingen die niet helemaal gaan zoals ik zou willen. Wanneer ik kijk naar het grotere geheel, en vooral naar de liefde en betrokkenheid van de belangrijkste mensen om me heen dan zie ik dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn.
Dank je lieverds.
