Eindelijk lijk ik te snappen hoe die rare ziektes van me zijn ontstaan, namelijk door een constante overstresste situatie waardoor mijn spieren onder constante spanning staan. Onbewust natuurlijk, maar nu ik er op let neem ik me voor om op mijn ontspanning te letten. ’s Nachts wakker liggen is al helemaal niet bevorderlijk voor mijn genezing. Dus ik probeer te ontspannen en afstand te nemen van de problemen van kinderen en anderen.
En dan komen ze meer dan ooit terug met hun geldzorgen. Mijn laatste cent heb ik gegeven, zelfs zo dat ik zelf in de problemen kom. En wat krijg ik? Stank voor dank. Een grote bek, en altijd op de meest onmenselijke momenten, vlak voordat ik naar bed probeer te gaan in de hoop mijn rust te vinden, hoor ik de sleutel in de voordeur en komt er weer een mijn huis in met een grote ware donderwolk om zijn hoofd. Of ik word om een uur ’s nachts uit mijn bed gebeld dat hij dringend geld nodig heeft en of ik wat kan lenen. Omdat ik zijn broer uit de schuldhulp help voel ik me schuldig om ‘nee’ te zeggen, en half slapend ga ik naar beneden en maak van mijn spaarrekening een paar honderd euro over, om de volgende ochtend te beseffen dat ik niet meer genoeg heb voor mijn reis naar mijn lief, waar ik zo naar uitkijk, omdat we elkaar bijna een jaar niet hebben gezien.
Ik leer dat ik meer voor mezelf moet opkomen, maar hoe doe ik dat? Ik ben te moe om het gevecht aan te gaan, zeker ’s avonds laat of zelfs midden in de nacht.
Zit er geen verjaringstermijn aan het moederschap? Dat zouden ze eigenlijk moeten verzinnen; een jaar of twintig en dan is het genoeg, dan lossen ze hun eigen problemen maar op. Een moeder kan haar kind niet laten barsten, deze moeder tenminste niet.
Groots en meeslepend leven, het succes staat om de hoek te wachten, altijd staat het net om de hoek te wachten, en tot die tijd… komen ze bij mama met hun gezeur. Zo volwassen buitenshuis, met prachtige grootse dingen bezig, fantastische ontmoetingen en ga zo maar door, en zo als een klein kind thuis komen en dan nog klagen dat de ijskast leeg is. Rara, hoe komt het dat die ijskast leeg is, mijn geld om eventuele boodschappen mee te doen is aan jullie opgegaan. Het is te gek voor woorden, en ik weet niet wat ik er aan kan doen.
Op alles dat ik zeg krijg ik een verongelijkte grote bek. Ik moet niet alles zo op mezelf betrekken. Kom dan niet in mijn huis, dat te klein is om te doen alsof we hier niet met zijn allen zitten.
Moet ik de deur achter me dicht trekken en gewoon vertrekken naar Afrika, voorgoed? Zou dat me rust geven? Ben bang van niet, ondanks alles voel ik me verantwoordelijk, voor een deel tenminste. Hoewel, wat is er eigenlijk mis met een gewoon baantje bij Albert Hein om in je onderhoud te voorzien. Ik snap dat het je energie afleidt van je grote doel, echt dat snap ik. Maar toch.
Houdt het ooit op?
02-02-‘11
