Sinds een paar dagen zit ik in een raar soort niemandsland. Zoals je weet is het hier een komen en gaan van de mannen in (en uit) mijn leven. Deze zomer was mijn lief zes prachtige weken bij me, dat was langer dan ik ooit met een volwassen man ben samen geweest en we hadden het geweldig. Nu is hij terug naar zijn eigen land, ik heb al geboekt om over een paar maanden weer bij hem te kunnen zijn. Maar nu zit ik hier en hij daar en dat is echt niet leuk, ondanks alle verheven gevoelens dat we ondanks de afstand toch dicht bij elkaar zijn. Allemaal waar, maar het is gewoon niet hetzelfde.
Mijn jongste zoon was enkele maanden bij me terug in huis, en dan ook echt 24/7 in huis. Ik vond het af en toe te veel en zei hem dat ook. Nu heeft hij sinds twee weken een baan en is daar opeens 24/7. En ik? Het huis is stil opeens, het was wel erg abrupt.
Sinds ruim een jaar zit ik in de ziektewet, af en toe probeer ik weer een tijdje om te reȉntegreren en stort dan weer in. De afgelopen week had ik op eigen verzoek een gesprek met het UWV, ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik dacht echt dat het wat beter ging met me, maar door alle stress rond arboarts en UWV ben ik weer stappen terug gevallen. Vermoeidheid is weer sterker dan het sinds lang was, mijn fysieke klachten blijken erg stressgerelateerd en zijn dus ook erger dan ze de laatste tijd waren. En nu? Ik moet een afspraak maken met een psychiater via het UWV voor een uitgebreid onderzoek. Wil ik dat wel, straks krijg ik na 54 jaar opeens te horen dat ik niet helemaal spoor, haha? Totdat ik een uitspraak van het UWV heb weet ik niet of ik nog ooit terug moet naar de baan waarin ik word ontslagen zo gauw ik beter ben, omdat de functie is opgeheven. Of dat ik me op een nieuwe invulling van mijn toekomst kan gaan richten. Er gaat zo veel kostbare tijd voorbij. Mijn salaris is 30% teruggevallen, en dat is beslist weer wennen. Het was al niet veel maar nu kan ik eigenlijk niet eens mijn eten betalen. Eens lekker er tussen uit is niet te doen. Verlammend.
Zelfs qua weblog zit ik in een soort niemandsland. SPhoenixB voelt vertrouwd, ik kan een stukje schrijven en het plaatsen zonder daar al te veel over na te denken. Eigenlijk had ik me juist voorgenomen om voortaan alleen opmijn nieuwe blog Blue Rose- Blauwe roos te gaan schrijven. De stukjes moeten dan positiever en vol wijsheden zijn, bovendien moet ik ze steeds in twee talen schrijven. Allemaal leuk en aardig, maar het maakt het minder spontaan; te hoge eisen aan mezelf of aan mijn stukjes. Dan heb ik ook mijn nieuwe blog landofthehumbles, hartstikke leuk, daarin ik vertel over mijn nieuwe passie˸ De Humble™. Ook daar moet ik mijn weg nog in vinden. Ik wil graag naar buiten treden met ze maar weet niet precies hoe, ook al omdat mijn gezondheid nog niet helemaal okee is.
Kortom, ik wil niet klagen want ik voel me verder redelijk, maar ik vind het wel even ingewikkeld allemaal. Eigenlijk wil ik gewoon graag verder, vooruit kijken en denken en doen.
P.S. Kijk je af en toe ook op mijn nieuwe sites? Er staat een link rechtsonderaan op SPhoenixB.
