De katjes staan te smullen van de bakjes die mijn lieve moeder,
attent als je bent voor de schatjes heeft meegenomen.
Terwijl je toch al bijna een week dodelijk vermoeiend, maar zeker ook leuk,
bezoek hebt sta je toch nog voor ons, grote volwassen lummels in de keuken een
heerlijke maaltijd te bereiden.
Wanneer ik in janken uitbarst om de wanhoop van mijn lieve grote zoon, sta je als eerste klaar om me te helpen,
niet alleen door financieel bij te springen, zoals je de laatste tijd vaak doet/ moet, maar ook door de
opdringerige even niet zo gevoelige schoonzus uit mijn buurt te houden.
Je maakte een opmerking over dat je van mij ook dit soort wanhoop telefoontjes kreeg,
en opeens realiseerde ik me, wat je allemaal op je bord krijgt met ons, zo door de jaren heen.
Ik weet het, ik laat niet altijd merken hoezeer ik je waardeer mam,
en soms leg ik dingen van vroeger misschien wat negatief uit,
Maar je bent een moeder en zeker ook een oma uit duizenden.
Dank je mam, dat je zoveel van ons houdt en altijd voor ons klaar staat.
Je bent geweldig.
Hele dikke kus, je dochter
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
dinsdag 25 oktober 2011
(24-10-'11) Ode aan mijn moeder
Labels:
Eten,
Geld,
Gelukkig zijn,
Katten,
Kinderen,
Loslaten,
Moederschap,
Terugblik
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten