Het voelt soms alsof we dromen. Voorzichtig doe ik mijn ogen dicht en weer open, en jawel, hij is er echt!!! We hebben het heerlijk samen.
Ik had me op het ergste voorbereid, wat betreft de douane op Schiphol. Alle papieren en mailwisseling op een geheugenstick gezet en meegenomen. Kopie gemaakt van de garantstelling bij de gemeente en mijn uitnodigingsbrief. Volgens het ticket zou mijn lief om 4.45 uur aankomen, volgens de Schiphollijst om 4.05. Ik ‘sliep’ bij mijn zusje en we hadden de wekker op 3 uur gezet. Met slaperige ogen keken we naar teletekst om 3.20 uur en zagen daar dat het vliegtuig al was geland om 3.18 uur! Hup, ongewassen in de kleren en racen naar Schiphol, hoewel we er rekening mee hielden dat hij bij de douane wel wat tijd zou kwijt zijn. Tot onze grote verbazing en vooral blijdschap, zagen we hem al bij de bagageband staan. Wat een happiness! Niks geen gedoe bij de douane.
Vandaag is het de tweede dag. We genieten van elk moment en vooral het ongestoord samenzijn. Hier heeft hij geen werk, studie, familieverplichtingen. We zijn er 24/7 voor elkaar, wat een luxe. En wat een ontspanning na al die stressvolle weken!
Omdat voor mij het gewone leven natuurlijk wel doorgaat, heb ik vanochtend al een ingewikkelde vragenlijst van het UWV ingevuld. Gisteren belde ik naar het UWV om te vragen of het formulier ‘verslechterde gezondheid’, dat ik voor de tweede keer had ingestuurd, nu wel was aangekomen. ‘Nee, kunt u het nogmaals opsturen.’ Natuurlijk, en ik deed het vrijdag nogmaals op de post. Tot mijn grote verbazing lag gisteren een reactie op het tweede formulier in de bus!!! Leve het UWV. Wat wordt er heerlijk langs elkaar heen gewerkt. Niets kan me gek maken vandaag of gister of morgen. Ze doen allemaal maar.
Hoewel er vreselijke dingen in de wereld gebeuren: Oslo en arme Amy, ben ik blij en gelukkig. We gaan er een heerlijke tijd van maken. Vanmiddag hebben we een uitgebreide kennismaking met de familie, waar we ook de 24e verjaardag van mijn oudste vieren. Mijn moeder stond de eerste dag al vroeg met bloemen op de stoep. Hoe ontroerend, mijn moeder en mijn lief samen.
Terwijl ik zit te schrijven ontving ik een telefoontje van Omar, een hele goede vriend die in Duitsland (Oost) woont, we gaan proberen elkaar hier of daar binnenkort te ontmoeten. Kortom, het leven is weer een feest.
Nu ga ik kijken of ik mijn liefste wakker kan krijgen. Yippie yeah…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten