Begin mei 2011 ontvingen mijn lief en ik het bericht van de IND (Immigratie- en Naturalisatie Dienst) dat een visum voor het verblijf gedurende zes weken in Nederland, zou worden toegekend. Het is nu begin juli en nog steeds hebben we niets ontvangen. Precies een week geleden ontving ik een mail van de viceconsul dat ik een nieuwe garantstelling bij de gemeente moest halen en insturen, samen met mijn laatste salarisstrook. Ik schrok hier in eerste instantie van omdat ik dacht dat alles in orde was en dat we ieder moment het visum konden verwachten. De volgende ochtend ben ik druk in de weer geweest om alles te regelen bij de gemeente en met mijn werk. Het laatste loonstrookje had ik nog niet binnen namelijk, maar een collega was zo vriendelijk om het in te scannen en door te mailen. De vertrekdatum uit Gambia waar om werd gevraagd stond op de ticketbevestiging die al was ingeleverd, maar ik heb een nieuwe kopie toegevoegd. ’s Avonds ontving ik al het bericht dat alles in orde was.
Omdat de tijd gaat dringen, we hebben nog drie weken voordat mijn lief hier is, heb ik de ambassade nog een mailtje gestuurd over de verdere gang van zaken. Volgens hem is er tijd genoeg en hoef ik me niet druk te maken. Maar…ik zou het visum zo graag eindelijk in handen hebben.
Een jaar geleden zijn we begonnen met de visum aanvraag. Ongelooflijk wat je allemaal moet laten zien aan persoonlijke informatie. We vroegen in eerste instantie een visum aan voor drie weken in december 2010. Op de datum van het geplande vertrek hadden we nog steeds geen uitsluitsel ontvangen. Inderdaad, dat werden een eenzame Kerst en Oud & Nieuw. Toen we uiteindelijk de redenen voor weigering ontvingen waren we helemaal verbaasd, en ook beledigd. Omdat we toch bij elkaar wilden zijn, en nu een keer in Nederland, zodat mijn lief en mijn zoons en familie elkaar kunnen leren kennen (is dat nou te veel gevraagd?) hebben we een uitgebreid bezwaarschrift ingediend. Dat was begin januari van dit jaar.
In april zijn mijn lief en ik getrouwd en toen ik terug in Nederland was lag er een brief van de IND die twee dagen voor mijn terugkomst zijn deadline had. We moesten nog meer bewijsmateriaal opsturen dat we waren wie we zeiden dat we waren en dat we deden wat we zeiden dat we deden. In paniek belde ik de volgende werkdag met de IND, ik kreeg een vriendelijke man aan de lijn en we kregen nog even uitstel om te reageren. Als een gek ging mijn lief aan de gang om bewijzen te verzamelen dat hij studeert waar hij zegt te studeren. De wet van Murphy trad in werking, werkelijk alles dat mis kon gaan ging mis. De vriendelijke man van de IND gaf ons alternatieven voor het eerstgevraagde bewijsmateriaal, en uiteindelijk viel op 12 mei 2011 DE brief op mijn deurmat. Er was geen bezwaar meer voor toekenning van het visum voor mijn lief.
Daarna was het afwachten wanneer mijn lief zijn paspoort naar het consulaat kon brengen voor de laatste handelingen rond het visum. Op 9 juni kon lief zijn paspoort en andere benodigdheden afgeven op het consulaat en het grote wachten begon opnieuw. Ondertussen moest het ticket worden betaald. Een gok zolang het visum niet in handen is. Geïnformeerd bij het betreffende reisbureau en zij zagen geen probleem. ‘Je hebt nog tijd genoeg.’ Okee, het ticket en de Schengenverzekering zijn nu betaald. Wachten, wachten, wachten.
De 26e juni ontving ik dus de bovenaangenoemde mail van de viceconsul waarna ik de 27e een laatste(?) fiat kreeg. En nu is het weer, of nog steeds, wachten, wachten, wachten. We zijn heel dicht bij het visum, maar na al die verrassingen willen we het nu gewoon in handen hebben.
Wordt vervolgd…
Zie ook: 03-12-’10 & 10-01-‘’11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten