Op een weekje na in mei, is het precies een jaar geleden dat mijn lief en ik samen waren. Het was natuurlijk nooit de bedoeling dat het zo lang zou duren voor we elkaar weer zien. Een geweigerd visum, langdurig in de ziektewet, dat zijn de hoofdobstakels geweest, en dat soort dingen zijn ook meteen de grote nadelen aan een lange afstandsrelatie. Ik zei het al eerder, ik kwam nog nooit zoveel grenzen tegen als in deze situatie van grenzeloze verliefdheid.
Ik moet zeggen dat ik het ook bijna niet meer volhoudt, de afstand is me soms te groot en te lang. De afhankelijkheid ook, om elkaar te kunnen zien zijn we afhankelijk van ambtelijke willekeur (visum), economische omstandigheden (prijs ticket etc. ), werk/ niet-werk, nog even en ik ga mijn tweede jaar in de ziektewet in en dat betekent dat ik naar 70% van mijn inkomen ga, bovendien krijg ik ontslag zo gauw ik beter ben (!) en ook dan is mijn inkomen maximaal 70%. De vraag is hoe ik dan in Godsnaam kan sparen voor een reis naar mijn lief.
Maar vandaag ben ik blij. Morgen zie ik mijn lief weer, Inshallah, als God/ Allah het wil. Ja, het is spannend om elkaar na zo’n tijd weer te zien, er is veel gebeurd in dit jaar, we hebben allebei klappen gehad, net als iedereen natuurlijk. Veel kun je delen via e-mail, sms en soms telefoon, maar veel hou je ook voor jezelf. Je wilt de ander niet te veel belasten, de machteloosheid is groot wanneer je lief aan de andere kant van de wereld even de moed laat zakken. De vreugde is moeilijk te delen wanneer je goede tijden doormaakt met vrienden of familie. Ondanks alle obstakels hebben we intensief contact en voelen we beiden dat onze band, onze basis, steeds steviger wordt. We zijn beiden steeds zekerder van onze gevoelens, van het wederzijdse respect en de diepe pure liefde die we voor elkaar voelen. Dat is waarom we volhouden tegen alle verwachtingen in.
“Ga, en hak knopen door,” zegt een collega als ze me een goede reis wenst. “Het lot grijpt in“ zegt een ander, en er wordt bedoeld dat ik nu vrij ben om naar Afrika te gaan, te emigreren. Het is mijn bedoeling om me bij mijn lief te voegen en samen verder te gaan, maar ik ben er nog niet aan toe. Ik kan mijn kinderen, mijn moeder en mijn katten nog niet achterlaten. Ik heb geen inkomen om mezelf te onderhouden en het inkomen van mijn lief is al te weinig voor hem alleen. Het liefst zou ik ieder jaar een paar maanden naar Nederland komen, maar bij wie zou ik een kamertje kunnen huren waar ik een paar persoonlijke spullen achterlaat en waar ik kan logeren wanneer ik hier ben, en wie vangt mijn post voor me op wanneer ik daar ben? Kortom, ik vind het een hele stap, en het verbaast me soms hoe gemakkelijk mensen zeggen: Ga dan! Terwijl ze zelf van hun leven zo’n stap niet zouden durven nemen. Maar het komt goed. Het zal niet zo heel lang meer duren voor ik er klaar voor ben. Ik heb de tweede helft van 2012 in mijn hoofd als vertrektijd, misschien wordt het iets eerder. De tijd zal het leren.
Voorlopig ga ik voor drie weken, en ik probeer het gemiezemuis zo veel mogelijk uit mijn hoofd te zetten en te genieten van de tijd die mijn lief en ik samen hebben, en ik zal genieten van de familie en vrienden die ik weer ga zien en in mijn armen kan sluiten. Leve de hereniging, Inshallah.
17-03-‘11
