Ik had het hier al eerder over de speciale coachingskwaliteiten van mijn jongste, maar ik blijf verbluft zijn over wat hij kan en hoe liefdevol hij blijft zoeken om de knoop en de warboel in mijn lijf en hoofd te ontwarren. Dat alleen al is een cadeau van het universum.
Zelf was ik hard op weg om ten onder te gaan in de wanorde in mijn denken, vooral na het aangekondigde ontslag was het volkomen onverwacht alsof ik een klap van de molen had gekregen. Mijn baas vroeg enkele dagen later hoe het met me ging, en ik begin zo ontzettend te janken op mijn werk, te midden van al die jonge vlotte succesvolle collega’s. Ik schaamde me, maar tegelijk vond ik het goed dat mijn baas, en anderen, zien dat het toch niet niets is, om terwijl je al maanden in de ziektewet zit je ontslag aangezegd te krijgen.
Gisteren werd mijn Benjamin eenentwintig, ik was bijna de hele dag alleen thuis dus gelukkig had ik geen slingers opgehangen. Mijn hoofd bleef maar malen, ik kon geen touw vastknopen aan de interne discussie. Het was/ is alsof ik zelf mijn grootste vijand ben. Pijnlijk. ’s Avonds bleef mijn schatje tegen me aanpraten, en ik wilde niet meer, maar hij ging door. Hij probeerde de kern van al mijn opmerkingen, klachten en losse flodders te pakken te krijgen. Uiteindelijk pakte hij potlood en papier en zette een schema neer, en door dat schema door te lopen en door te praten kwam er steeds meer rust in mijn hoofd. Nee, ik ben niet gek, ik ben mijn verstand niet aan het verliezen. Die innerlijke strijd kwam ook heel duidelijk in beeld.
De heling, de zelfgenezing bestaat uit het heel maken van de verschillende facetten van mij en in mij, en in iedereen uiteindelijk. Het ziekmakende gevecht in mij komt uit de strijd tussen mijn conditionering, wat denk ik dat er van mij wordt verwacht, wat verwacht ik van mijzelf, tegenover de dringende behoefte om vrij te zijn, om autonoom te zijn, mijn eigen weg te gaan.
Het is prachtig hoe ik deze begrippen eerder tegenkwam in voor mij belangrijke boeken, verhalen, maar nu pas begrijp wat er aan de hand is in mij, in veel mensen, met name wellicht in kunstenaars (!?).
Natalie Goldberg heeft het in haar boek: Wild Mind, living the Writer’s Life, in dit verband over de Wild Mind versus de Monkey Mind. Het is vier jaar geleden dat ik het las, en nu pas voel ik wat ze bedoelde. De Monkey Mind, de na-aap mind, bestaat uit de waarden en normen, de samenleving, je opvoeding, De Wild Mind is je authenticiteit, je bron, het is puur en echt.
Hetzelfde verhaal komen we tegen in Paolo Coelho’s: De Alchemist. Ik noemde het al eerder, het is belangrijk dat een mens zijn eigen weg vindt en gaat, leef je legende! Daar leert de Alchemist om lood in goud te veranderen.
Citaat: “Wat je nog moet weten is dit: voor ze een droom verwezenlijkt, wil de ziel van de wereld altijd eerst nog testen wat je onderweg hebt geleerd. Ze doet dat niet om je te sarren, maar om samen met je droom ook de lessen te laten verweven die je leert terwijl je werkt aan je droom. Dat is het moment waarop de meeste mensen afhaken. Dat is wat wij in woestijntaal noemen:’Sterven van de dorst terwijl de palmbomen reeds opdoemen.’ De jongen moest denken aan een oud spreekwoord van thuis: het donkerste uur is het uur voor de zon opkomst.”
“Geef je niet over aan wanhoop, dan kun je niet praten met je hart.”
Je hart staat hier voor de kern, het autonome, versus de Monkey Mind, het aangeleerde.
Het is waar, zo nu en dan geef ik me over aan wanhoop, dan verlies ik het overzicht en de controle. Het schemaatje dat mijn Benjamin voor mij maakte op de dag van zijn officiële volwassenheid, helpt mij om de draad weer op te pakken die ik na mijn ontslagaankondiging opeens even kwijt was.
Het leven is een feestje. Mijn leven is een feestje, met een zoon die mij begeleidt op de weg terug naar gezondheid, heelheid, via zijn liefde, aandacht en coaching en een zoon die mij begeleidt op de weg terug naar gezondheid, heelheid, via zijn wonderlijke meditatieve muziek, die ik tijdens dit schrijven op mij laat inwerken. Deze muziek is te beluisteren op http://www.amorphae.com.
En nu ben ik eindelijk klaar om volop te genieten van het feit dat mijn lief en ik over slechts enkele dagen samen zullen zijn.
En zo kom ik terug bij mijn persoonlijk gebed dat ik in een van mijn eerste teksten neerzette:
13-03-‘11
