Vandaag bezocht ik een spirituele beurs. Jaren geleden was ik op dezelfde plaats en ik herinner me dat ik het erg amateuristisch vond, wat tafeltjes in gangen van een buurtcentrum, een paar kale klaslokalen, dat was het wel. Vandaag was dat het weer, in eerste instantie was ik teleurgesteld. Kom ik daarvoor hierheen gefietst. Niet dat het nou zo ver was, maar toch. Vantevoren heb ik op de website en Facebookpagina gekeken wat en wie er zoal kwamen, dat was veelbelovend. Er zou zelfs een lezing komen waar ik in was geïnteresseerd, deze lezing werd gegeven door Inanna, een bewustwordingscoach. Haar lezing ging over “loslaten.”
Loslaten interesseert me, ik heb een hoop los te laten op het moment. Wanneer je vanuit je hart leeft, is het bijna onmogelijk om en moeder, en zus, en dochter, en schilder, en deel van een samenleving in het algemeen, en ook nog eens te werken. Dat is een veel te intensief leven, aldus de spreekster, en dit sprak me aan. Het is te veel. Dat is één van de dingen die ik probeer los te laten; het idee dat ik het allemaal tegelijk en allemaal heel goed moet doen. Ik moet toegeven dat het me niet lukt om én te werken, én een leuke sociaal leven te hebben, én de kinderen goed op te voeden, nog beter dan wanneer ze twee ouders hadden gehad, én dat ik nog leuk ga sporten, en er natuurlijk ook nog flitsend uit te zien. En toch voel ik me er schuldig over terwijl ik met mijn verstand weet dat het goed is zo. Loslaten is ontlasten. De spreekster legde de relatie tussen loslaten en haar persoonlijke stoelgang die jarenlang van slag was. Het was een sprekend voorbeeld en het laat me beseffen dat loslaten ontlasten is, dat het loslaten ook een last van je schouder kan nemen, het kan een last van je hele – ziekgeworden- lichaam afnemen.
De magiër. Ik ben gek op magiërs, mijn verbeelding slaat al gauw op hol, en voordat ik naar de beurs ging zag ik dat Eric de Magiër ook kwam en ik vroeg me vantevoren in gedachten af of hij kon toveren dat mijn schilderijen worden verkocht. Toen ik hem ‘s middags zag zitten op de beurs kon ik een glimlach niet onderdrukken. Ik ben een grote meid en weet dat magiërs niet bestaan en niet kunnen toveren. Verdomme! Onzin! Ik geloof wel in magiërs, en ik geloof wel dat ze kunnen toveren, met heel mijn hart en ziel weet ik dat een magiër kan toveren. Ook dat moet ik loslaten; het idee dat een magiër niet bestaat omdat een heleboel mensen zeggen dat hij niet bestaat. Ik weet wel beter, ik had een hartstikke leuk gesprek met hem, ook al zei hij dat hij zijn eigen schilderijen niet eens kon verkooptoveren. Ik blijf in toveren en magie geloven, en alle negatieve, boosaardige stemmen die anders beweren wil ik loslaten.
De beurs was nog steeds klein en wat armoedig qua entourage, maar ik heb er toch weer wat opgestoken dat ik weliswaar al lang weet, maar dat goed is om opnieuw te horen en uit een andere hoek: Loslaten is het motto.
06-03-‘11
