Je zou zeggen dat het went, na inmiddels 7x dezelfde reis te maken, maar ik ben al een paar dagen onrustig. Waarom? Geen idee. Mijn koffer had ik gisteren al helemaal ingepakt. Nou okee, niet helemaal, want af en toe gooi ik nog even iets uit de handbagage in de koffer en andersom. Ik word moe van mezelf als ik mij zo bezig zie.
Het is bijna zo ver. vannacht zal ik niet veel slapen want om 04.00 uur vertrekken we naar Schiphol. Misschien doe ik vanmiddag op de bank een poging. Ik heb namelijk wat verhoging en een ontstoken teen -ja hoor, ze heeft weer wat- , dus ik wil even extra op mijn gezondheid letten.
En dan morgenmiddag om kwart over een plaatselijke tijd kom ik aan. Het is een jaar geleden dat ik familie en vrienden zag. Maar natuurlijk ga ik vooral om weer even bij mijn lief te zijn... Yes!!!!
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten