Hij is af, helaas, want het was leuk om aan te werken.
De weg was leuker dan het bereiken van het doel. Zo gaat dat soms.
Het was leuk en uitdagend met die verschillende soorten en vooral diktes in wol. Ik had nooit eerder rondjes ofwel Granny Squares gehaakt. Zelfs het aan elkaar maken was spannend. En dan dat afwerkrandje in pasteltinten, vooral langs de capuchon. Leuk.
Nadat ik alle bollen opgehaakt had telde ik de zwarte en de grijze rondjes en op een blaadje rekenpapier heb ik verschillende ontwerpjes getekend tot de aantallen klopten en ik tevreden was. Ik had een paar rondjes over, dus heb ik een capuchon aan het dekentje gemaakt.
Ik weet niet zeker hoe ik het resultaat vind. Leuk? Hm. Apart? Dat zeker. Beetje grof? Hm.. dat ook. Zal ik hem ooit dragen? Hm...???
Hij is loeizwaar geworden en met die gaten erin is hij gauw te koud lijkt me. Nou ja, zoals gezegd: de weg was leuk.
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
dinsdag 15 januari 2013
(15-01-'13) Iets anders...vervolg
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten