Het is vandaag 23 januari, en ik besef opeens dat ik al op weg ben.
Begon het toen het notitieboekje dat ik bestelde voor deze reis, in de bus viel? Of begon het toen ik de belachelijk dure malaria-tabletten haalde? Nee, het begon nog niet bij de malaria- tabletten, toen was ik nog niet op weg.
Het is een jaar geleden dat mijn moeder ziek werd. Ik was toen net weg. Herhaaldelijk had ze gezegd dat ze er tegenop zag dat ik wegging. Heeft ze iets aangevoeld?
Nu is het de eerste keer dat ik weg ga terwijl ze niet meer leeft. Ik besef daardoor meer dat ik weg ga en ik besef daardoor meer dat zij niet meer in mijn directe leefwereld is.
Gisteren ging ik naar de Action, een wonderlijke winkel waar je teveel uitgeeft omdat alles zo goedkoop is. Oh hebzucht. Het is ook de winkel waar je voor een nog leuk bedrag allemaal kleine cadeautjes kunt uitzoeken.
* Scheermesjes, voetbalsokken, waslijn, wasknijpers, lollies_ slecht ja, ik weet het_, schildersetje etc.
Eergisteren bij de plaatselijke super al koffie (Nescafé) en kaas gehaald en een speciaal soort koek die mijn lief graag meeneemt naar zijn werk of de Universiteit. Ik wil niet met lege handen komen.
Ik was afhankelijk van de storting van huur- en zorgtoeslag voor ik deze niet alledaagse boodschappen kon doen. Overheid bedankt, het is goed besteed.
En nu ben ik onderweg.
Ik vul beetje bij beetje het kattenvoer aan en moet nog extra zand voor de kattenbak halen. De katjes voelen aan dat ik onderweg ben en ze zijn aanhankelijke dan ooit.
De buren op de hoek zorgen voor de katjes, een andere buurvrouw is zo lief om mij in de nacht van dinsdag op woensdag om een uur of vier naar Schiphol te brengen. Geweldig.
Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn lief zo gauw weer zie. Het kost me steeds meer moeite om gescheiden te leven, ik vind het moeilijk om geduldig te blijven. Ik ben blij en ik ben bang. Iedere keer kan de laatste keer zijn dat ik de reis kan maken, maar nu ben ik nog onderweg en ik probeer te vertrouwen op een wonder waardoor mijn lief en ik samen kunnen zijn en blijven.
Op weg.
Een liefde tussen twee werelden in tijden van armoede.
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
woensdag 23 januari 2013
(23-01-'13) Op weg
Labels:
Afrika,
All you need is love,
Dankbaarheid,
Geld,
Grenzeloos verliefd,
Grenzen,
Healing,
Housing for the Poor,
Loslaten,
Moeder,
Overgave,
vertrek,
Vertrouwen,
Wonen,
Zelfbouw,
Zelfgenezing
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten